canlanırdı.
Minlerle kimsesiz, yalqız, valideyinlerinden mecburen mehrum olunmuş yetim uşaqlar, minlerle elil, bir de ekser qapılarda keçirilen saysız defn merasimi.
Görünür, amansızlaşmağın, xudbinleşmeyin tam zamanıydı.
Amma insanlar qeribe metamorfozlar yaşayır, bir haldan diger hala keçid alırlar. Qonşular bir-birine yardım eli uzadırdılar.
Yad insanlar tanımadıqları, lakin hamı kimi müharibe dehşetini, o facieni, doğma insanların itgisini, acısını dadan, sadece yoldan keçen birini bele üreklendirmeye çalışırdılar.
Uşaqlardan çörek kartoçkalarının oğurlanması, hetta cinayetkarların öz aralarıda bele en ayıb emel hesab olunurdu.
Camaat uzun süren üzücü müharibeden sonra yenice özüne gelmeye başlamışdı.
Beli, hazırda dörd il davam eden müharibe, belke de, bir o qeder uzun müddetli hesab edilmeye biler, lakin dörd il-bu heç de az müddet deyil, hemçinin bu dörd il son derece dehşetli ve qorxunc keçmişdi.
Xeber alın oğlunu müharibeye yollayan o anadan, yoldaşı cebheye gönderilen qadından,her bir insandan, her bir vetendaşdan kim ki, sebirsizlikle hesret dolu dörd ilin başa çatmasını arzulayıb.
Soruşun, onlar size bir qaydada müharibe illerinin ne qeder üzücü olduğunu hökmen söyleyecekler, bu illeri en uzun müddetli iller kimi xatırlayacaqlar.
Eslinde, müharibe 1939-cu ilde başlamışdı, rus qoşunları Monqolustanda yaponların hücumunu def etmekde idi. Ardınca minlerle kişiler Sovet-Fin müharibesine seferber oldular. Sonra Böyük Veten Müharibesi.
Bu müharibe yenice bitmişdi ki, qoşun hisselerinin böyük bir qismini yeniden Yaponiyaya qarşı döyüşlere, uzaq şerqe gönderdiler. Mehz 1947, 1948 ve 1949-cu illerde veteranlar artıq öz doğma yurdlarına qayıtmağa başladı.
Uşaqlar atalarını tanımadan artıq yaşa dolmuşdular. Amma yene de ,onlar dünyanın en xoşbext uşaqları idiler. Bir çoxlarının gözü yolda qaldı.
Doğmaları cebheden geri qayıtmadı. Bezileri ise atasız, onun varlığını hiss etmeden böyüdüler.
Meğrur Bakı qadınları
Bele gozel hekayeni yerlesdire e tesekkur edirem..
»Oxu zalına keç