cehennem olsun, bir toyuq nedi ki! Buna bax, gör neyin derdini çekir...
- Yox, lazım deyil. Yaxşı olar mene yarım qedeh araq veresen. Deyirem belke qanım işleyer.
- Birden xarab eleyer seni.
- Heç ne olmaz, belke özüme geldim.
Qarı şkafdan ağzı esgi tıxacla berkidilmiş bir şüşe çıxartdı. Şüşede yarısından çox araq qalmışdı.
- Bax, yaxşı fikirleş, düşer-düşmezi olar, halın xarablaşar birden.
- Eee, içkiden adamın halı ne vaxt xarablaşır ki!.. - Qocanın sebri tükendi. - Ömrünüz boyu onun üstünde esirsiniz, amma başa düşmürsünüz ki, bu birinci melhemdir. Avam ki, avam!
- Demirem ki, pisdir, deyirem heç olmaya indi diline vurma. - Qarı da hövseleden çıxdı. – “Avam”... Bir ayağın o dünyadadı, yene dilini dinc qoymursan. Hekim axı deyir ki, sene hirslenmek olmaz.
- Hekim... Ne hekim? Ode Yeqor demiş, onlara qalsa, adama meslehet görerler ki, ölmesin, amma adamlar ölürler...
Qarı yarım qedeh araq süzüb qocasına verdi. Qoca arağı başına çekdi, amma ele içmeyi ile de ögüyüb geri qaytarmağı bir oldu. Bir xeyli sessiz-semirsiz uzanıb qaldı. Rengi ağappaq idi. Handan-hana böyük çetinlikle dillendi:
- Yox, görünür, içe bildikce içmek lazımdır, nefse güc gelmek olmaz.
Qarı acı-acı, iztirabla ona baxırdı. Baxdı, baxdı, birden kövreldi:
- Bura bax eşi, zarafat-zarafat, birden doğurdan ölersen ha! Sonra men tek-tenha neyleyerem?
Qoca bir xeyli dinmedi, gözünü tavana zilleyib susdu. Amma yaman danışmaq isteyirdi, - özü de yaxşı-yaxşı, yerli-yataqlı.
- Evvel-evvel Mişkanı tap, yazıl üstüne, qoy sene “aliment” versin. Ona de ki, atan öldü, ölende de vesiyyet eledi ki, anana axıracan baxmalısan. Deyersen. Gördün yaxasını kenara çekir, “alimenti” qoyarsan boynuna. Hökumetin eliyle. Utanıb eleme. Utanmağa qalsa, qoy o xecalet çeksin. Mankaya yaz ki, balaca oğlanı mütleq oxutsun. Derrakeli uşaqdı, “Beynelmilel”i ezberden oxuyur. Deyersen atan vesiyyet eledi, mütleq oxut o uşağı... – Qoca yoruldu, yene bir xeyli gözlerini tavana zilleyib susdu.
»Oxu zalına keç