derme anı (Sizifin geriye qayıtması anını nezerde tutur - ter.) onun ezablarını sanki eminlikle yeniden oyadır, Sizifi şüura getirir. Yüksekliyi anbaan terk etdikce o, yavaş-yavaş tanrılar seltenetine enir (yeni tanrıları qiymetden salır – ter.), bu anda Sizif öz taleyinden yüksekde dayanır; hetta Sizif yuvarladığı daşdan da güclüdür, möhkemdir.

Bu mif ona göre tragikdir ki, onun qehremanı şüurludur. Heqiqeten de, eger her addımına destek veren ümid olmasa idi, onda Sizifin ezabından söhbet gede bilerdimi? Bugünükü fehle de eynen Sizifin tapşırığını yerine yetire-yetire, işleyerek öz heyatını yaşayır. Onun da (yeni fehlenin - ter.) taleyi absurddan geri qalmır. Amma yalnız nadir anlarda süurü özüne gelende bu, facieye çevrilir (yene de Kamyu fehleleri nezerde tutur - ter.). Lakin tanrıların üsyankar ve gücsüz proletarı, Sizif daşın arxasınca aşağıya enerken düşünür, bedbext veziyyetinin bütün derecesini bilir. Bu bilmenin özü hem Sizifin ezabını teşkil edir, hem de eyni zamanda onun qelebesini başa çatdırır. Nifretin üstün gele bilmediyi tale yoxdur.

Sizifin aşağıya enmesi bezen keder içerisinde yerine yetirilirse, o hemçinin sevinc içerisinde de icra oluna biler. Ona verilen bu haqq o qeder de çox deyil. Men Sizifi bir daha da texeyyülümde canlandırıram. Onun daşı ve kederi yeniden herekete gelir. Yerdeki xatireleri yaddaşını möhkemce qapsayanda, xoşbextlik ve asudeliye çağırış arzuları inadkarlıqla coşanda Sizifin qelbindeki keder baş qaldırır: bu, qayanın tentenesidir, bunu telqin eden ele hemin qaya parçasının özüdür. Sonun ne vaxt geleceyi bilinmeyen kederi daşımaq, heqiqeten de, çox ağırdır. Bu, bize Hefisman gecelerini yada salır. Bütün olanlara reğmen, indi bizi ezen, sıxışdıran heqiqetler, yeqin ki, aşkar ve etiraf olandan sonra mehv olacaqlar. Başlanğıcda Edip de taleyine belece, aqibetini süurlu şekilde bilmeden boyun eymişdi.
Amma ele ki o bunu derk edir, ele o andan etibaren de onun faciesi başlayır. Bele ki, aldanmış ve ümidsiz olan Edip

<< 1 2 [3] 4 5 >>