hemin anda başa düşür ki, onu dünyaya bağlayan yegane bir bağ var: bu, bir qızın soyuq elidir. O, özünün möhteşem qenaetini mehz onda söyleyir: “Bütün müsibetlere ve işgencelere baxmayaraq, ahıllığım ve qelbimin alicenablığı meni bu neticeye gelmeye mecbur edir ki, her şey yaxşıdır”. Sofoklun Edipi de Dostoyevskinin Kirillovu kimi bize absurd qelebenin reseptini verir. Demek, antik müdriklik modern qehremanlığı (heroizmi) tesdiqlemiş olur.

Xoşbextliyin instruksiyasını yazmağa sövq edilib ve ya edilmemesinden asılı olmayaraq, kimse asburd heqiqeti aşkara çıxarmır. “Bes bu dar yolla gedersek, nece?!” Gelin her şeyi bir kenara qoyaq, axı dünya bir denedir. Xoşbextlik de, absurd da eyni dünyanın övladlarıdır. Buna göre de onlar bir-birinden ayrılmazdırlar. Elbette, xoşbextliyin yalnız absurdun aşkar olunmasından qaynaqlandığını eminlikle demek sehv olardı. Ola bilsin ki, elece de absurdun özü xoşbextlikden töreyir. Bu sebebden de “Men bu neticeye gelmişem ki, her şey yaxşıdır,” söyleyen Edipin qenaeti müqeddesdir. Bu kelmeler insanın vehşi ve mehdudlaşdırılmış dünyasında eks-seda verir. O bize öyredir ki, bu hamısı deyil, hele her şey tükenmemişdir. Eyni zamanda da bu kelmeler faydasız ezablar üçün narazılıq ve tekebbürlükle bu dünyaya daxil olan Tanrının özünü oradan qovub çıxarır; insanların öz aralarında hell etmeli olduğu insan taleyi meselesini ele insanın özüne de teslim edir.

Sizifin sessiz, sezilmeyen sevincinin hamısı bundan ibaretmiş. Onun taleyi yalnız özüne mexsusdur; yuvarladığı daş da absurd insanın analoqudur. Sizif ezablarını götür-qoy edende bütün idolları susdurur. Belece kainat qefilden öz sessizliyini berpa ederken yerin sonsuz sayda teeccüblenmiş kiçik sesleri göylere ucalır. Qeyri-şüurilik, sirli çağırışlar, üzlerin deveti, bir sözle, bunların hamısı qelebenin zerureti deyişdirmesi ve deyerlendirmesidir. Geceni derk etmeyin ehemiyyetine göre güneş kölgesiz olmur. Eger absurd insan bütün bunlara “beli” deyirse, demek, onun seylerinin

<< 1 2 3 [4] 5 >>