yazır ve yazdıqlarını da zibil yeşiyine tullayırdı. Çox keçmedi ki, o, xidmeti işini itirdi.

- Cehennem olsun iş!- deye bunu qezeble arvadına bildirdi.

Onun üçün xidmeti iş-gücün ve arvad-uşağın heç bir ehemiyyeti yox idi. Xidmeti iş, aile, arvad-uşaq ne demekdi axı? Bu dünyada rehimsiz adamlar da olmalıdır, ya yox?

Beli, çox keçmedi ki, ehtiyac evin qapısını döydü.

Budur, o, yene yuxarı otaqda oturub; qapını daldan bağlayıb yazır; kiraye menzil darısqal ve kiçikdir, uşaqların ses-küyü evi başına götürüb. “Yaramaz köpek uşaqları!” - deye o, donquldanır. Eslinde ise fikrinde ayrı şeyler dolaşırdı; men bilirem o, ne demek isteyirmiş.
He, bu vaxt arvadı pillekenlerle yuxarı çıxıb qapının ağzında oturur, ağlamağının sesi gelir; qadının qucağındakı uşaq da ağlayır, bütün bunları o, eşidir…

- Gör mende nece sebir var!- ingilis romançısı dedi, sonra üz-gözünü turşudub elave etdi:- Amma hem de qelbim nazikdir, merhemetlidir! Cehennem olsunlar!

Tesevvür edirsiniz, o, birden başlayır arvadından yazmağa. Qadın onun ilk romanının baş qehremanı olur; o roman menim hemkarımın en yaxşı eseri ola bilerdi.

Qadının bütün meşeqqetlerine qarşı bele ince anlayış gösteresen ve eyni zamanda da şexsi heyatda onunla amansız ve kobud reftar edesen?! Ne olsun ki? Eger bizim qelbimiz varsa ve o, neyise anlayıb başa düşürse, demeli, neyese deyer, ele deyilmi?

He, iş o yere çatmışdı ki, er-arvad birce deqiqe bele dava-dalaşsız ötüşe bilmirdi.

Sonra nece oldusa o, günlerin birinde gece vaxtı arvadını vurdu; işlediyi otağın qapısını bağlamağı unutmuş, arvadı da içeri girmişdi; özü de hemin anlarda o, arvadıyla bağlı nese bir şey yazırdı, hemin parçanın mahiyyetine varmaq isteyirdi, eserin uğurlu bir yeri alınacaqdı!

Yazıçı tayfası onun düşdüyü veziyyeti yaxşı anlayar!

Bu vaxt hemkarımın tepesine cin vurur, o da arvadına bir zerbe ilişdirir, qadının ayağını zedeleyir.

Bes sonrası ne oldu? O oldu ki, qadın çıxıb getdi atası evine. Ayrı cür ola da bilmezdi! O,

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>