Yasunari Kavabetanın hekayesini teqdim edir.
Ürek

Qadın onu sevmeyib atan erinden mektub aldı. Mektub o gedenden iki il sonra uzaq diyardan gelmişdi.

Eri yazırdı: “Uşağı topla oynamağa qoyma, onun zerbeleri mene gelib çatır, üreyime deyir”.
Qadın altı yaşının içinde olan qızının elinden rezin topu aldı.

Erinden yene mektub geldi. Daha uzaq yerden. “Qoy qız, - o yazırdı, - mektebe deri başmaqlarda getmesin. Onun ayaqlarının tappıltısı gelib mene çatır. Ele bilirem, üreyimi tapdalayırlar”.

Qadın qızına deri başmaq evezine yumşaq hesir sendeller verdi. Qız ağladı, axırı da onunla qurtardı ki, daha mektebe getmedi.

İkinci mektubdan bir ay sonra eri daha bir mektub gönderdi. Xetti eyri-üyrü, inamsız, qocafendi.

O yazırdı: “Qızı çini qabdan yemek yemeye qoyma. Qabın cingiltisi gelib mene çatır, üreyimi parçalayır”.

Qadın da qızını üç yaşlı uşaq kimi, taxta cubuqlarla yedirmeye başladı. O, qızının üç yaşı, şen, razı erininse hele onların yanında olduğu vaxtları xatırladı.

Bir defe qızı ondan soruşmadan balaca şkafa yaxınlaşıb öz camını götürdü. Ana telesik çini camı qızının elinden qapıb bağçaya atdı. Cam daş döşenmiş cığıra deyib parça-parça oldu. Ona ele geldi ki, bu parçalanan erinin qelbidi. Qaşlarını çatıb öz camını da qapıdan bayıra atdı; eyni ses eşidildi. Belke erinin üreyi ele indi sınıb. Qadın yemek masasını tulladı, o da bağa düşdü. Ah, bu ses! Ele bil ağlını itirib kağızdan siyirme arakesmeye doğru atıldı, onu yumruqlarıyla döyeclemeye başladı, arakesmeni bedeninin ağırlığıyla deşib döşemeye yıxıldı.

- A-a-na! - qızı ağlaya-ağlaya ona doğru qaçdı. - A-a-na…A-a-na…

Qadın dikelib qızının üzüne şille çekdi.

- Sen eşidirsen, sen bu sesi eşidirsen yaramaz qız?!

Sonra eri yene mektub gönderdi. Mektub yeni, daha uzaq yerden gönderilmişdi.

Eri yazırdı: “Siz qetiyyen sesinizi çıxarmamalısınız. Siz qapını, syedzileri ne açmalı, ne örtmelisiniz. Siz çıqqıltı olmaması üçün saatı qurmamalısınız. Siz nefes almamalısınız…”

“Siz

[1] 2 >>