çağlayırdın.

Başqa diyarlara sovrulmuşdun sen de. Her şeyi göze almışdın. Qınamışdılar, ”ne ferqi var, o da olsun, o da; nizamını pozma...” demişdiler. Onların teklif etdikleri yolu müzakire etmeye bele gerek duymamışdın.

Acılarını unutmağa çalışdığın her hereketinden belli olurdu. Qaranlıqlardan doğularaq gelib çıxdığın yeri gelincik tarlasına benzetmişdin. Sebrle, hissiyyatla müqavimet göstermişdin. Dözümüne mat qalmışdım.

Aydınlığa çıxmamışdan qabaqkı son mektubun bu ardıcıllıqla bitirdi. ”Men başıboşun biriyem, bunu insanlar bilsin. Ruhumu jandarm ve maliyye izleyir. Vezifesini yaxşı bilen her kes mene qara ruhlu deyir. Laboratoriyada çalışanlardan soruşsanız, deyecekler ruhum saxtadır”. Ve elave edirdin: ”De görüm, bizi bu cür ayıran, layiq olmadığımız yerlere atan , bu qapıarxası esaslara mehbus eden ne idi? Bes bu acıları bize yaşadan? İndi bize layiq olmadığımız “xoşbextlik” teqdim edirler. Sabah çıxıram. He, indi gede bilersen...”
Ve her yerim ezgin halda meni de salırlar aranıza.

Bir anlıq evvelki yazdıqlarına qayıdıram. Davamlı olaraq Taşrada yaşadığın xoşagelmezlikleri dile getirir, bu şeheri qurtuluşun bilirdin. Araya uzun, qaranlıq iller çökdü. Üst-üste gelen vurğunlar kimi... Doğurdan, esil ölen kimi idi? Bir qezet manşeti geldi gözümün önüne: ”Eslinde anam deyil, men öldüm!” belke de sene yamanmış, ağzından çıxmış kimi gösterilen bir cümleydi! Hürkmüş, inanmamışdım. Xestexanada keçirdiyin günlerden sonra, serbest buraxıldığını , ölke xaricine çıxacağını öyrenmişdim. Sonra da uzun müddet xeber-eterin gelmedi. Ortaq dostumuz demişdi deyesen, seni ziyarete gelib, ”hiyleni” danışıbmış. Küskün, yaralı, için sızlayaraq geldin. Sezdirmeden, olub-keçenlerin vecine olmadığını göstermeye çalışaraq, heyatın bir ucundan yapışaraq yaşamağa başlamışdın.

Biz de eleydik onunla. Yaşanmamış bir ömrü qısa anlara sığışdırmışdıq. Uzun-uzun mektublar yazmış, senin o ardı-arası kesilmeyen mektublarından da danışmışdım ona.
Yene o şeherden

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 14 >>