almışam. Amma esas onlarınkidir.

- Bes niye men indiyedek heç diqqet elememişem. Harda gizledirdin bunları?

Katibe acı-acı gülümsündü.

- Sen neye diqqet edirdin ki… İçeri giren kimi üstüme atılıb meni yatağa dartırdın. Sonra da doyub, sakitleşib tez-tez saata baxırdın. Seni düşdüyün bu çetin veziyyetden qurtarmaq üçün deyirdim: yeqin telesirsen, tecili işin var. Elüstü: he, çox vacib işim var, getmeliyem deyib tez aradan çıxırdın.

O. xatırladı ki, doğrudan da her şey mehz Katibenin dediyi kimi olurdu, amma bele söhbetleri o vaxtlar da etmişdiler ve bir-birlerinden soyumalarının bir sebebi de belke ele bu gileyler idi. Yeniden bu giley-güzarlara qayıtmamaq üçün sözü deyişdi.

- Bu qeydler atanındır? - kitabdakı karandaş yazılarını gösterdi.

- Atamın da var, anamın da. Her halda menim deyil.

- Atan ingilisce de bilirdi?

- İngilisce de, almanca da, farsca da…

- Kime qoyursan bu kitabları?

- Heç kime qoymuram. Satmışam.

- Satmısan? Kime?

- Müxtelif adamlara. Birini bir qism kitablar maraqlandırır, başqasını başqa.

- Heyfin gelmir? Axı burda valideynlerinin qeydleri, fikirleri var .

- Neylemek olar ki? Onlar ölüb. Valideynlerim de, kitablar da.

- Sence kitablar da ölür?

- Elbette.

- Xırdala görek.

- Bunun neyin xırdalayasan, aydın meseledir. Kitabların sahibi, yeni onları alan, toplayan, oxuyan, onlarla vaxt keçiren, ne bilim, onlar haqqında düşünen, düşündüklerini qeyd eden adamlar ölende kitablarını da özleriyle aparırlar. Yeni onlar da ölür - kitablar. Teze sahiblerininki ise o kitablar deyil, teze kitablardır. Zahiren hemin kitablar olsa da.

O. çayından bir qurtum alıb teeccüble Katibeye baxırdı. Ele bil onu ilk defe görürdü. Katibe:

- Men kitab oxumağı da sevirem, kitablar haqqında düşünmeyi de. Tek bir mezmunları haqqında yox, ümumen kitablar haqqında. Bax bu kitabların çoxu elli-altmış ilden beri bir yerdedirler. Bir yerde yaşayırdılar. Reflerde qonşuydular. Bir-birine isnişmişdiler. Bezen mene ele

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 15 >>