qarşıladı. O. bir az oturub getdi. Bir hefte sonra yene geldi. Katibe evde yoxdu, sonra bir de geldi. Yene evde tapmadı. Daha bir de gelmedi.

Bu ayrılıq O.nu ne incidir, ne ağrıdırdı. Ömrü boyu tek yaşamağa alışmış adam kimi yalqızlığa verdiş etmişdi, uyuşmuşdu yalqızlıqla, mehremleşmişdi, tekliyi onu sıxmırdı, darıxdırmırdı. Ara-sıra darıxanda - bele günleri de olurdu -kimese, köhne tanışlarından birine telefon edirdi, ya onun evinde, ya öz menzilinde bir-iki saatlıq görüşüb ayrılırdılar, sonra aylarla, illerle bir-birini itirib axtarmırdılar. İkinci dayanacaqda metrodan çıxarken - heç bir qırmızı limuzin-filan görmedi, göre de bilmezdi. Onun burda düşeceyi kimin ağlına gele bilerdi ki… Öz ağlına da qefilden gelmişdi bu fikir.

Ayaqları ele bil özleri onu Katibenin evine aparırdı. Hele unudulmamış pillekenlerle - ikinci mertebede bir pillesi uçulub dağılmışdı, ayağını ehtiyatlı basmalıydın - üçüncü mertebeye qalxdı ve arada iki illik mesafe yoxmuş kimi zengin düymesini basdı.

Qapı ardından addım sesleri eşidildi.

- Kimdi?

Adını dedi.

Qapı açıldı. Katibe teeccüble O.ya baxırdı.

-Sensen? Ne eceb bele, xeyir ola. Sen hara, bura hara?

Dedi ki, yolu bu terefe düşmüşdü, baş çekmek istedi.

Hele de qapıda durmuşdular. Nehayet Katibe O.nu içeri devet eledi.

- Keç otağa, - dedi - amma bağışla, bir az seliqesizdi otaq. Ne bileydim ki, qonağım gelecek.

Otağın qeribe görkemi vardı. Bomboş, mebelsizdi. Yalnız divar güzgüsü qalmışdı, çıxarılmış şekillerin yerinde mismarlar ve şekillerin yeri boyda rengi oboyların başqa sahelerinden ayrılan kvadratlar vardı. Otağın bir güncünde karton qutulara kitablar qablanmışdı. Kitabların, curnalların, qezetlerin bir yığımı da pencerenin qarşısına düzülmüş ve yere sepelenmişdi.

Divar güzgüsü O.nun xatirelerinde müeyyen sehneleri canlandırırdı ve Katibe onun güzgüye xüsusi bir nezer atdığını gözden qaçırmadı. O.yun daxili baxışla hansı şehvani sehneleri tesevvüründe oyatdığını da bildi: bezen güzgü

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 15 >>