Anamın tekce bir gözü vardı. Ona nifret edirdim. Çünki, bu veziyyeti meni çox utandırıdı.
Anam, bizi dolandırmaq üçün mektebin bufetinde aşbazlıq edirdi. Men birinci sinifde oxuyanda, anam mene deymeye ve müellimimle görüşmek üçün sinfimize geldi. Yerin dibine girmişdim, bunu mene nece ede bilerdi?! Onu görmek istemirdim, ona nifretle baxdım ve ordan qaçdım.
Ertesi gün sinifde bir dostum "bunun anasının bir gözü var" deyib meni ele saldı, bütün sinif mene güldü. Çox utandım, anama o qeder nifret etdim ki, onun ölmeyini istedim.Hemin gün anamla qarşılaşanda dedim ki, meni gülünc veziyyete saldın, ölsen menim üçün daha yaxşı olar. Anam heç ne demedi. Dediklerim haqqında heç fikirleşmedim, çünki çox hirslenmişdim, onun ne hiss etdiyi meni maraqlandırmırdı, onunla yaşamaq istemiridim!
Çox çalışdım ve iller belece keçdi, Sinqapura oxumağa getdim. Orada işimi qurdum, ev aldım, evlendim, uşaqlarım oldu. Heyatım öz istediyim kimi gedirdi, anam qeti yadıma düşmürdü. Amma o meni çox axtarmış ve tapmışdı. Bir gün ziyaretime geldi, neçe illerdir meni görmemişdi, nevelerini tanımırdı. Qapıya gelende uşaqlar ona güldüler, kiçik oğlum ise ondan qorxmuşdu. Ona " evime gelib, uşaqları nece qorxuda bilersen?! tez burdan get!" deye bağırdım. Anam sessizce "Çox üzr isteyirem, sehv yere gelmişem" deyib gözden itdi.
Bir gün mene bir mektub geldi. Keçmiş sinif yoldaşlarım mezunlar toplantısı üçün meni vetene çağırırdılar. Bir neçe günlük vetene getdim, mezunlar toplantısından sonra sırf marağımdan köhne eve getdim. Qonşular anamın tezelikcen öldüyünü dediler. Heç mene tesir etmedi. Mene verilsin deye anamın qoyduğu bir mektubu verdiler. Açıb oxudum.
" Dünyada her şeyden çox sevdiyim oğlum, her zaman seni düşünürem. Sinqapura gelib uşaqlarını qorxutduğum üçün çox üzr isteyirem. Mezunlar gününe geleceyini biliridim, çox sevinmişdim, amma bilirdim ki, xeste yatağımdan qalxa bilmeyecem, senin mene gelib deymeyin ümidi ile yaşamağa çalışıram, eger yaşamasam yeqin bu mektubu ne vaxtsa

[1] 2 >>