tonqalın etrafına yığışır, tonqalın yandırılmasını sebirsizlikle gözleyirdiler. Maraqlısı ondadır ki, tonqalın yanmasından az keçmiş uşaqlar sessiz – semirsiz aradan çıxır, mehelle sakinlerinin qapılarına papaq atmağa yollanırdılar. Sessis – semirsiz getmelerinde de bir sebeb vardı. Her kes hamıdan qabaq qapılara papaq atmaq isteyirdi ve belece daha çox bayram sovqatı toplayacağını düşünürdü. Baxmayaraq ki, heç kimin papağı boş geri qayıtmazdı.

Novruz bayramı günlerinde Ehmed her zaman Aydınla papaq atmağa gederdi. Yene bayram günlerinden birinde azyaşlılar papaq atmağa yollandılar. Getdikleri evin sahibesi iller önce heyat yoldaşını itirmiş, aile başsız qalmışdı. Qadın min – bir eziyyetle iki övladını böyüdürdü. Ele uşaqlar da texminen Ehmed yaşda idiler.

Papağı qapı önüne qoyub, qapını taqqıldadıb aradan çıxdılar. Canavar öz şikarını teqib edirmiş kimi, uşaqlar da bir kenara çekilib, gözlerini qapıya zillediler.

Deqiqeler keçdi, qapını açan olmadı. Aydın evde heç kimin olmadığını yeqin edib, papağı götürmeye gedince, qefil qapı açıldı. Evin xanımı gülümseyib: Utanma oğlum keç içeri dedi.

Uşaq heyecandan bir teher özünü toparlayıb: “Xala bayramınız mübarek” deyib, içeri daxil oldu. Qapıdan girecekde qarşıdakı ilk otaqda sade bayram süfresi qurulmuşdu. Qadın Aydının elinden tutub, masaya yaxınlaşıb: “Üreyin ne isteyir, utanma söyle” dedi. Masada bayram şirniyyatları ile beraber meyve de vardı. Alma, portağalla yanaşı, 1 eded de banan vardı. Görünür aile maddi çetinlikden ireli gelerek ele bayramdan bayrama banan ala bilirdi. Qadın bir daha: “He çekinme de görüm könlün ne isteyir” dedi. Aydın da ele uşaq ağlıyla elini banana uzadıb: “Xala könlüm banan isteyir” demişdi. Aydın da deyesen ya bananı çox sevirdi, ya da ki, ele o da çoxdan idi ki, banan yemirdi. Qadın bir uşaqlarına baxdı, bir Aydına. Masanın üzerindeki bıçağı götürüb, bananı iki yere bölüb: “Al oğlum, yarısı senin, yarısı de uşaqlarımın olsun” dedi.

Qapı açıldı, Aydın sevincek halda

<< 1 2 [3] 4 >>