Ceyms Coysun hekayesini teqdim edir.


Yaşayacağına ümid yox idi, bu onun keçirdiyi üçüncü insult idi.

Men her axşam o evin yanından keçir (tetil vaxtı idi) ve kvadrat penceredeki işığa diqqet edirdim: fasilesiz yanan hemenki ölgün işıqdı.

Eger o ölseydi, - men düşünürdim, - onda tünd rengli perdelere şam işığı düşerdi, çünki ölen adamın baş terefinde iki şam yandırıldığını bilirdim.

Tez-tez mene deyerdi: «Menim ömrüme çox qalmayıb», ancaq onun bu dediklerini boş söhbet sayardım. İndise bunun heqiqet olduğunu başa düşürdüm.

Her axşam pencereye baxanda öz-özüme sakitce «iflic» sözünü tekrarlayırdım.

Bu söz qulaqlarımda hemişe qeribe seslenirdi, lap Evklidin «qnomon» (Günorta vaxtını deqiq teyin etmek üçün şaquli sütuncuqdan ibaret qedim astronomik alet - N.Q.) ve katexizisdeki «simoniya» (Orta esrlerde Roma papasının icazesi ile ruhani vezifelerinin, müqeddes adların satılması ve alınması, günahların pulla yuyulması - N.Q.) sözleri kimi.

Amma bu söz indi mene hansısa pozğun ve zalım varlığın adını xatırladırdı. O varlıq meni hem dehşete getirir, hem de celb edirdi; vurduğu ölümcül zerbenin neticesini yaxınlaşıb öz gözlerimle görmek isteyirdim.

Men şam elemeye düşende qoca Kotter buxarının qarşısında oturub çubuq çekirdi. Xalam boşqabıma yarma çekende o, sanki yarımçıq qalmış söhbete qayıdrmış kimi qefilden dedi:

- Yox, eşi, men demezdim ki, o, nece deyerler… Ancaq ona nese olmuşdu… Qeribedir ki, o… Men size öz fikrimi sonra deyerem…

O, sanki fikrini toplamağa çalışaraq çubuğunu sümürmeye başladı. Zehletöken qoca kaftar!

Onunla teze tanış olanda bize araq çekmeyin müxtelif üsullarından danışdığından maraqlı adam tesiri bağışlayırdı. Ancaq sonradan uzunçuluq edib meni bezdirdi.

- Bilirsiniz, menim öz nezeriyyem var, - o dedi. - Mence, bu, müstesna hallardan biridir… Ancaq deye bilmerem…

O öz nezeriyyesi barede heç bir söz demeden yene çubuğunu sümürmeye başladı. Bu zaman dayım menim heyretden berelmiş gözlerimi gördü.

-

[1] 2 3 ... 8 >>