Anarın hekayesini teqdim edir.


Men, sen, o ve telefon

Telefon nömreleri
Oxşamaz bir-birine
amma hamısında
insan sesi...
...pis günler
oxşamaz bir-birine
birinde özün susarsan,
birinde telefon.

Vaqif Vekilov


Dünen senin telefonun öldü. Ölen yalnız adamlar olmur ki... Telefon nömreleri de ölür.

Ömrün boyu çox reqemleri unudacaqsan: paoportunun nömresini, axırıcı işinde aldığın maaşını, dostunun avtomobilinin nömresini, aya qeder olan mesafeni, yaşadığın şeherin ehalisinin sayını.

Başqa reqemleri. Hamısını unudacaqsan.

Birce bu beş reqemden savayı. Bu beş reqem, özü de mehz bu ardıcıllıqda seninçün en eziz hediyye idi. Beş reqem, onun sesi ve telefon desteyinden gelen benövşe etri.

Bezen men qara telefonun desteyini ele qaldırırdım, ele bil royalın qapağını qaldırıram. Bezen bu qara desteyi ele qoyurdum, ele bil tabutun qapağını örtürem.

İndi bu nömre yoxdur. Yeni ki, var, amma menimçün yoxdur. Menimçün bu nömre indi yasaq erazidir.

Barmağımın altında telefon dairesinde yerleşen bu beş reqem indi menim üçün keçilmez bir mesafedir - kilometrdir, miller, parseqler.

Men bu mesafenin beşde dördünü keçe bilerem - dörd reqemi yığa bilerem, amma heç vede son reqemi - beşincini yığmayacağam. Senin nömren bağlı qapıdır - açarını itirmişem.

Seni görmeye de bilerdim. Zeng edirdim, sesini eşidir ve deyirdim: ezizim, elin niye bele soyuqdur?

Seni görmeye de bilerdim, amma mesafeden bele duyurdum. Sahil kendlerinin sakinleri denizi görmeyende bele onu duyduqları kimi.

İndi ise deniz qeyb oldu. Yoxa çıxdı.

Min defe tekrar olunan ehvalat men, sen, bir de o, elbette. Amma bir de telefon. Her şey Rasimin toyundan başlandı.

Firuz tostunu davam etdirirdi:

- Biz beş yoldaş idik. Lap o filmdeki kimi, yadınızdamı: onlar beş nefer idi.

Men, Kamal, Murad, Rasim, Seymur. Bizi bir-bir feth etdiler, bir-bir boyunduruğa saldılar. Bax, bunlar saldı - bizim xanımlar. hele evde de bir çeten külfetimiz var - oğul-uşaq.

[1] 2 3 ... 20 >>