üçün var gücü ile çabalayıb, elinden gelen her şeyi edirse, bele olduqda vaxt itirmeden derhal bağışlamaq, gözel exlaq nümunesidir.

Cemiyyetde içlerinden ata bilmedikleri kin ve nifret kimi hissler sebebi ile bir-birilerini bağışlaya bilmeyen, sırf bu sebebden de en sevdikleri, en yaxın olmaq istedikleri insanlardan bele uzaq qalan çox insanlar vardır. Ve sırf bağışlaya bilmedikleri üçün sevmekden, sevilmekden, inama esaslanan dostluqlardan, yaxınlıqdan, sirdaşlıqdan, sedaqetden, vefadan, hörmetden tamamile uzaq qalmış heyat yaşayırlar.

Nefs, “qürur” adı altında insanları bir-birilerini bağışlamağı, haqsız olduğu teqdirde bele haqlı olduğuna inandırmağı, dözümlü olmağı, bir-birilerine inamla yaxınlaşmağı, hüsnü-zenn etmeyi, tebessümle baxmağı, sevgiyle, merhemetle yaxınlaşmağı engelleyir. İnsanlara qüruru müqeddes (Allahı tenzih edirik) ve hörmet gösterilecek xüsusiyyet kimi göstererek, onları esla qürurlarından uzaq durmamağa teşviq edir. Bağışlayan insanın alçalacağına, ağılsız mövqeye düşeceyine, meğlub olacağına inandırır. İnsanlar da nefslerinin bu sesine qulaq asaraq, qürurlarının da desteyi ile daxillerindeki kin ve nifret duyğularını daha qatı hala getirirler.

Halbuki, bağışlamaq kin beslemekden daha asan, rahatladan, bereketli ve gözel duyğudur. İnsan 100% haqlı olduqda bele qarşısındakı insanı bağışlamaq böyüklüyünü gösterdiyinde, daxilinde derin ferah, sevinc hissleri yaşayır. Qelbinde ise bu gözellikleri yaşadan yalnızca Allahdır. Allahın beyendiyi exlaqı gösteren, nefsinin isteklerine qarşı çıxaraq yaxşılıq eden qullarına Öz Qatından bu lütfu daddırır. Bağışlaya bilmeyen insan ise her gün, her saniye, daxilindeki kin ve nifretin acısını, ezabını ve sıxıntısını yaşayır; “Göresen bağışlasaydımmı?” deye düşünmenin verdiyi ezab ve peşmanlıq içerisinde qıvranarken; bağışlaya bilen insanlar, gösterdikleri bu exlaq ile birlikde sevginin, hörmetin, dostluğun aydınlığına qovuşurlar.

Qoy aranızda olan fezilet ve servet sahibleri qohumlara,

<< 1 [2] 3 >>