Ekrem Eylislinin hekayesini teqdim edir.


Tarçı

Eger Rüstem kişi sözünün üstünde möhkem durmasaydı, yeqin qız toyuna da zurnaçı çağıracaqdılar.

Amma Rüstem kişi sözünde möhkem dayandı.

Dedi:

- Ayıbdır, günahdır, yaxşı deyil. Yüz ilin qonşusuyuq. Her gün üz-üze gelirik. Men onu burada qoyub toya ayrı sazanda çağıra bilmerem.

Ve toy gününün axşamı o ele öz hasarındanca boylanıb tarçı Velini sesledi:

- Usta, axşamın xeyir, - dedi. - Tarı sazla. Bilirsen de, sabah bizdesen.

Sabah kendde toy olacağını tarçı Veli elbette bilirdi.

Üstelik, Rüstem kişinin evindeki söhbetden de tarçı Velinin xeberi vardı. Bilirdi ki, onu sabahkı toyda çalmağa mehz qonşuluq xatirine çağırırdılar. Qız toyuna, o da qonşuluğa göre...

Buna baxmayaraq tarçı Veli Rüstem kişiye ayrı bir söz deye bilmedi.

- Tar sazdır, - dedi ve bu vaxt beynindemi, başındamı, haradasa tar siminin cingiltisine oxşayan sızıltılı bir ses eşitdi.

Sonra tarçı istedi ki, bir uşaq yollayıb qavalçalan Qazlı Mehemmedi çağırtdırsın, teze çıxan havalardan bir-iksini çalıb meşq elesinler, ancaq tez de fikrinden döndü, çünki esas toy oğlan evinde olacaqdı ve tarçı Velini o toya çağırmamışdılar.

Bir de axşam buralarda tar sesi eşidilseydi, Rüstem kişinin evindeki sazanda söhbeti tezeden başlana bilerdi ve orada bele bir söhbetin bir de başlanacağını fikirleşmekdense, tarçı Veli üçün ölüm yaxşı idi.

Qaş qaralanda oğlan evinin rayondan çağırdığı zurnaçılar destesi gelib çıxdı.

Bir az keçdi – orada, kendin o başında sabahkı toyun xudmani şenliyi başlandı ve tarçı Veli o zurnanın cır sesini eşidib yene dehşet içinde fikirleşdi ki, ya bu kendin camaatının ağlı çaşıb, ya da onun, tarçı Velinin bu dünyada musiqi deyilen şeyden daha heç bir xeberi yoxdur.

Zurna sesi tez kesildi, çünki bu hele toy deyildi, sabahkı toyun müxteser xeberdarlığı idi ve çalğı bir az da uzansaydı, sonra kend uşağının el-ayağını toy evinin hendeverinden seherecen yığışdırmaq olmazdı.

Tarçı Veli hasardan

[1] 2 3 ... 6 >>