Teqva ereb dilinde “çekinmek, uzaq durmaq” menasını veren “veqaye” kökündendir. Lüğet alimleri yazırlar ki, veqaye – bir şeyi, onun üçün zererli olan tehlükeden qorumaq demekdir.





Nehayet, teqvanın üçüncü ve en üstün derecesi budur ki, insan, onu Allahdan yayındıran her şeye arxa çevirsin, bütün diqqetini Allaha yöneltsin. Qurani-kerimde müselmanlara mehz teqvanın bu derecesine yetişmek tövsiye edilir: “Ey iman getirenler! Allaha münasibetde layiqince teqvalı olun!” (Ali-Imran, 102).

Teqva sahibleri aye ve hedislerde “mütteqi” adı ile tanıtdırılır. Hezret Eli (e) mütteqileri bele xarakterize edirdi: “Mütteqile¬rin emelleri pak, gözleri ağlar, qelbleri Allahdan qorxandır”.

Qurani-kerimin Beqere suresinin ilk ayelerinde teqva sahiblerinin xüsusiyyetleri aşağıdakı şekilde beyan edilir: “Bu, (haqdan gelmesine) heç bir şekk-şübhe yeri olmayan, teqvalılara doğru yol gösteren kitabdır. O kesler ki, qeybe inanır, namaz qılır ve onlara verdiyimiz ruziden (ehtiyaclılara) paylayırlar. O kesler ki, sene endirilene (Qurana) ve senden evvel endirilenlere (diger semavi kitablara) iman getirir ve axirete de şeksiz inanırlar. Mehz onlar öz Rebbleri terefinden (gösterilmiş) doğru yoldadırlar. Nicat tapanlar la onlardır” (Beqere, 2-5).

Bir gün Hemmam adlı mömin bir şexs Hezret Eli ibn Ebu Talibden (e) xahiş etdi ki, teqvalıların xüsusiyyetlerini sanki görürmüş kimi onun üçün tesvir etsin. Eli (e) evvelce qısa izahat vermeyi kafi bilib bele söyledi: “Ey Hemmam, Allaha münasibetle teqvalı ol ve yaxşı emeller et: “Heqiqeten, Allah teqvalılarla ve yaxşı iş görenlerledir” (Nehl, 128)”. Lakin Hemmam bu qısa nesihete qane olmayıb Imam Elini (e) and verdi ki, teqvalıları daha artıq vesf etsin. Bu zaman Hezret Eli (e) “Nehcül-belağe” xütbeleri sırasında 184-cü yerde duran meşhur xütbeni söyledi: “Allah onlarda tecella edende Allahdan savayı her şey onların gözünde xırdalaşar. Cennete ele münasibet besleyirler ki, sanki onu görür ve içindeki nemetleri dadırlar. Cehenneme

[1] 2 >>