Allah-teala buyurur: “Men yaxşılığın evezini onqat ve hetta artıq verirem. Pisliye göre ya bir ceza verirem, ya da bağışlayıram. Vay o adamın halına ki, bütün bunlarla birlikde biri onunu (yeni günahı savabını) üstelemiş olsun” (Tefsiri-nümune, VI, 67).

Bir gün bir bedevi ereb Peyğemberle görüşmek üçün Medineye gelir. Kasıb olduğu üçün Peyğembere hediyye getirmeye imkanı olmur, amma eliboş gelmeye de utanır. Çölde bir göyerçin balasını yuvasından tutub özü ile getirir. Medine mescidinde Peyğemberin hüzuruna yetişen bedevi ereb göyerçin balasını o hezrete teqdim edir. Bir de görürler ki, ana göyerçin özünü mescidin içine vurub, adamlardan qorxmadan balasına yaxınlaşır. Hamı göyerçinin fedakarlığına ve sevgisine meettel qalır. Peyğember bu menzereni seyr eden müselmanlara buyurur: “Gördünüzmü ana öz balasını ne qeder sevir? Bilin ki, Allah-tealanın öz bendelerine sevgisi ve merhemeti bu quşun öz balasına sevgisinden qat-qat çoxdur”.

Sehihi-Müslimde ve sair menbelerde xatırlanan başqa bir revayetde deyilir ki, bir gün müharibede ele keçirilmiş esirleri Peyğemberin hüzuruna getirirler. Bu zaman uşaqlardan birinin ağlamaq sesi eşidilir. Esir qadınlardan biri yüyürerek özünü uşaqların arasına vurur, ağlayan körpeni bağrına basıb emizdirmeye başlayır. Peyğember etrafdakılardan soruşur: “Nece düşünürsünüz, bu qadın öz körpesini yanar odun içine atarmı?”. Sehabelerin hamısı: “Elbette ki yox!” – cavabını verir. Peyğember buyurur: “Bilin ki, Allahın öz bendelerine sevgisi bu ananın balasına mehebbetinden min defe çoxdur” (Ellame Hilli. Nehcül-heqq ve keşfüs-sidq, seh. 374).

Deyirler ki, Hezret Nuh Peyğember (e) yüz iller boyunca öz xalqını imana devet etmiş, amma sözleri neticesiz qalmışdı. Axırda Hezret Nuh (e) camaatın inadkarlığından qezeblenir, onları mehv etmesi üçün Allaha bed-dua edir. Allah-teala öz peyğemberine vehy edir ki, bir qeder gil hazırlasın ve gilden qablar düzeltsin. Nuh Peyğember (e) Allahın emrini yerine yetirir, gilden xeyli qab-qacaq yapır.

<< 1 [2] 3 4 >>