Bir kesin menfi xüsusiyyetlerini ve ya açılmasını istemediyi eyiblerini onun olmadığı bir yerde müzakire etmeye qeybet deyilir. Diqqet yetirilmeli mesele budur ki, qeybetin mövzusu heqiqet olsa da, yeni qeybet olunan şexsde hemin menfi sifetler olsa da, onları faş etmek günahdır.

Eger deyilen sifetler hemin adamda olmasa, artıq bu, iftira sayılır ve daha ağır günaha çevrilir. Bir kesin hem zahiri görünüşü, hem xasiyyeti, hem emelleri, hem aile üzvleri, hem de yaşayış seviyyesi, evi, peşesi qeybetin mövzusu ola biler.

Qeybet etmek İslam dininde çox mezemmet olunur. Quranda bu barede buyurulur: “Bir-birinizin qeybetini etmeyin! Sizden biriniz ölmüş qardaşının etini yemeye razı olarmı?!” ("Hücurat”, 12). Ayenin menası budur ki, müselmanın ölmüş adam eti yemesi ne qeder dehşetlidirse, qeybet etmesi de bir o qeder ağır günahdır.
Hedislerde buyurulub ki, her kim başqasının eyiblerini açıb ifşa etse, Allah da onun öz eyiblerini açar ve onu rüsvay eder. Qeybet söhbetinde hetta susmaq şerti ile olsa bele, iştirak etmek günahdır. Her kim bir müselmanın qeybetinin edildiyini görüb-eşitse, onu müdafie etmeli ve qeybetçilere etirazını bildirmelidir. Qeybet etmeyin günahını hemin adamdan halallıq almaqla yumaq olar.

Revayetlerde gelib ki, oruc tutduğu halda qeybet eden adamlara Peyğemberimiz deyirmiş ki, onların orucları batildir. Çünki qeybet edibler. Bundan elave, hetta insanın nefesinin etrinin pis qoxu almasına sebeblerden biri kimi qeybet gösterilir.

Bezi istisna hallarda qeybet etmeye icaze verilir. Meselen, adam bir kesin emanete xeyanet etdiyini bilirse, hemin adama emanet vermek niyyetinde olan insana bu barede xeberdarlıq ede biler. Yeni, bir insanın başqa müselmanlara her hansı zerer vura bileceyini önlemeye başqa yol olmasa, xeberdarlıq meqsedile onun emelleri deyile biler. Hemçinin, öz eyibleri ve günahları ile öyünen, bunların ifşa olunmasından utanmayan adamın qeybetini etmek günah sayılmaz.