belalardan uzaq olar. Yox, eger haram işlere alude olsa, ecel onu tez haqlayar.

Deyirler ki, bir gün bir yehudi Hezret Mühemmed Peyğembere (s) bu cür salam verir: “Es-same eleyk”. Ereb dilinde “sam” – “ölüm” demekdir. İslama qarşı kin besleyen yehudiler bunu açıqda dile getire bilmedikleri üçün, öz düşmençiliklerini bu cür gizli üsullarla heyata keçirir, sözlerin oxşarlığından istifade ederek, Peyğembere ölüm arzulayırdılar. Peyğemberimiz de hemin yehudiye bele cavab verir: “Ve eleyke” (yeni sene de bunun eyni olsun). Sonra o hezret öz sehabelerine buyurur: “Bu yehudini ilan çalacaq”. Yehudi meşeye gedib odun yığır, sağ-salamat halda evine qayıdır. Peyğemberimiz yolda onu qarşılayır, diri olduğunu görünce xeyli teeccüblenir, çiynindeki odun şelesini yere qoymasını xahiş edir. Yehudi odun şelesini yere qoyanda görürler ki, budaqların arasında bir zeherli ilan gizlenib. Hezret Mühemmed Peyğember (s) heyret içinde yehudiden soruşur: “Bu gün her hansı savab iş görmüsenmi?”. Yehudi cavab verir: “Meşeye gedende özümle iki çörek götürmüşdüm; birini yolda kasıba verdim, o birini özüm yedim”. Peyğember buyurur: “Seni ölümden qoruyan hemin sedeqe olub. Sedeqe ölümü uzaqlaşdırar”.

“Beda” anlayışı esasen şie mezhebine xas olan bir mefhumdur. Ona göre de bezi teessübkeş mezhebçiler zaman-zaman bedanın mahiyyetini tehrif ederek, bunu şieliye qarşı bir ittiham kimi ireli sürmüşler. Lakin göründüyü kimi, beda İslamın eqide esasları ile qetiyyen ziddiyyet teşkil etmir. Bundan elave, bezi ehli-sünne menbelerinde de beda barede hedislere rast gelirik. Meselen, Hezret Mühemmed Peyğember (s) buyurub: “Duadan savayı heç bir emel qezavü-qederi uzaqlaşdıra bilmez. Yaxşılıqdan savayı heç bir emel ömrü uzada bilmez” (“Sünenüt-Tirmizi” (2139-cu hedis, “Qeder” babları); “Sünenü İbn Mace” (90-cı hedis, “Qeder” babı); Hakim Nişaburi – “el-Müstedrekü eles-Sehiheyn” (1865-ci hedis); Ehmed ibn Henbel – “Müsned” (22745-ci hedis, Sevbanın hedislerinden) ve s.).

<< 1 [2]