cavab verdi: “Men hara, elm-savad hara? Bu sehrada kimden ders alacağam? Bildiyim üç şeydir, vessalam. Bunun biri üreye, biri dile, o biri ise bedene aid bilikdir. Bu üç şeyden başqa heç ne bilmirem”.

Abdullah soruşdu: “Dediklerini menim üçün xırdala”.

Çoban açıqlama verdi: “Ürek elmi budur ki, Allah mene qelb verib, öz sevgisini ve merifetini orada yerleşdirib. Menim de borcum bu qelble Onu tanımaq ve sevmekdir. Gerek Onun sevdiklerini men de sevim, Onun beyenmediklerini men de beyenmeyim.

Dil elmi budur ki, Allah mene dil verib, bu dille Ona şükr etmeyimi, nemetlerini sadalamağımı isteyib. Gerek dilime söyüş, yalan, qeybet almayım.

Beden elmi budur ki, Allah mene mükemmel bir cism verdi. Bu bedenle istediyim işi göre bilirem. Amma gerek Onun ibadetini de yerine yetirim, Onun xoşlamadığı emellerden uzaq olum, bedenimin gücünü xeyir işlere serf edim”.

Abdullah ibn Mübarek çobanın sözlerinin tesiri altında idi. Ağlına bele gelmezdi ki, yazıb-oxumaq bacarmayan, savadsız bir çöl adamı bu qeder derin merifete ve möhkem imana sahib ola biler. Ayrılanda çobandan soruşdu: “Sen elmin esil meğzini mene öyretdin. Indi xahiş edirem, mene nesihet ver”.

Abdullahın kimliyini tanımayan çoban dedi: “Üzünüzden elm ehli olduğunuzu görürem. Eger elmi Allah rizasından ötrü öyrenmisinizse, adamlardan heç ne istemeyin, elminizin evezinde insanlardan menfeet ummayın. Yox, eger din elmini dünya qazancından ötrü öyrenmisinizse, bilin ki, bundan bir xeyir-bereket görmezsiniz

<< 1 [2]