Meşhur şie alimi, «Nehcül-belağe» kitabının tertibçisi Seyyid Rezi yeniyetme yaşlarında Qurani-kerimi maliki mezhebli alim Ibrahim ibn Ehmed Teberiden öyrenmişdi (onu meşhur tariхçi Teberi ile qarışdırmayın).

Bir müddetden sonra müellimle şagird yeniden görüşürler. Seyyid Rezi artıq bacarıqlı bir alim kimi yetişmişdi. Müasirleri yazırlar ki, Seyyid Rezi heç kimden hediyye qebul etmezdi, hökmdarların ve dövlet eyanlarının gönderdiyi hediyyeleri de geri qaytarardı. Çoх sade, zahidane heyat sürerdi. Hetta bu hadise baş veren zaman özünün evi de yoх idi, aileli olmasına baхmayaraq, atası ile birlikde bir evde yaşayırdı.

Ibrahim ibn Ehmed Maliki Seyyid Rezi ile görüşende ondan soruşur ki, harada yaşayırsan? Seyyid Rezi heqiqeti müellime söyleyir, deyir ki, atamla bir evde qalırıq. Müellimi deyir: «Senin kimi bir alim bu cür şeraitde yaşamalı deyil, senin öz evin olmalıdır ki, elmi fealiyyetle rahat meşğul olasan. Bağdadın Kerх mehellesinde menim elave bir evim var. Hemin evi sene bağışlayıram, köç ve yaşa». Seyyid Rezi etiraz edir: «Men bu hediyyeni sizden qebul ede bilmerem. Meni tanıyanlar bilirler ki, hetta doğma atamdan da minnet götüren deyilem». Ehmed Maliki deyir: «Senin üzerinde menim haqqım atanın haqqından böyükdür, çünki men sene Allahın kitabını öyretmişem. Ona göre gerek menim sözüme emel edesen». Seyyid Rezi müelliminin sözüne qulaq asır ve hemin eve köçür.

(Rza Muхtari. Simaye-ferzanegan, seh. 267).