Biz inanırıq ki, Qiyamet günü
peyğemberler, mesum
imamlarımız ve Allahın dostları
(yaxşı bendeleri) Allahın izni ile
bezi günahkar insanlara şefaet
edecek. Onları bağışladacaqlar.
Amma unutmayın ki, Allah bu
icazeni öz menevi elaqelerini
Allah-teala ve onun dostları ile
kesmeyen layiqli insanlara bexş
edecekdir. Demeli şefaet
meselesi, heç de, hesab-kitabsız
deyildir. Şefaet de, bir növ
insanların niyyetlerine ve
emellerine bağlıdır. Enbiya
suresinde oxuyuruq: “Onlar
Allahın razı olmadığı şexslerden
başqasına şefaet
etmezler!” (28-ci aye) Nübuvvet
behsinde söyledik ki, şefaet
meselesi, bir növ insanları
terbiye etmek yoludur. Ve Allah
ve onun layiqli bendeleri,
dostlarından rabiteni kesmemek
ve günahdan uzaqlaşmaq üçün
bir vesiledir. Yeni neticede
günahkar insan, Allaha ümidvar
olaraq, bir daha günah etmir ve
sonrakı ömür yolunu paklıqla
başa vurur. Şübhesiz, İslam
Peyğemberi (s) Hezret
Mehemmed (s.e) “Ezemetli
şefaet” meqamına malikdir.
Ondan sonra ise diger
peyğemberler, mesum imamlar
(e) ve hetta alimler, şehidler, arif
möminler... insana şefaetçi
olacaqlar. Qur`ani-kerim ve saleh
emeller de, insana şefaet
edecekdir. İmam Sadiq (e)
buyurur: “Bütün insanlar
Qiyamet günü Mehemmed
Peyğember (s.e)-in şefaetine
ehtiyaclıdırlar!” (Bihar; c. 8, s.
42) “Kenzul-ummal” kitabında
Peyğember (s.e)-den neql edilen
bir hedisde buyurulur: “Qiyamet
günü beş şefaetçi vardır:
Qur`an, sileyi-rehim (qohumlarla
elaqeni kesmemek), emanetdar
olmaq, sizin Peyğemberiniz (s)
ve onun pak Ehli-beyti
(e)!” (Kenzul-ummal hedis
39041, c. 14, s. 390)
İmam Sadiq (e) özünün diger
hedisinde buyurur: “Qiyamet
günü “alim” ve “abid” (ömrünü
yalnız ibadetle keçiren şexs)
birlikde Allahın “hüzurunda”
olar. Abide deyiler: “Cennede
gir!” Alime ise deyiler: “Dayan!
Ve xalqa (onlara verdiyin gözel
terbiyeye göre) şefaetçi
ol!” (Bihar, c. 8, seh. 56, hedis
66) Bu hedis şefaetin
felsefesine gözelince şekilde
işare edir.