Qurani-kerim buyurur;
“Gözler Onu görmez. Lakin O,
bütün gözleri görür. O,
bağışlayan ve
mehribandır.” (Enam, 103)
Mehz ele buna göre de, Beni-
İsrail qövmünün behane
axtaran baş bilenleri Musa
(e)-a Allahı görmek
istediklerini bildirdiler. Ve
ondan Allahı onlara
göstermesini teleb etdiler;
“Eger Allahı aşkar olaraq
görmesek, sene iman
getirmeyeceyik!” (Beqere,
55) Musa (e) onları Tur
dağına apardı ve onların
teleblerini Allaha söyledi.
Allah-teala ise onlara bele
cavab verdi: “Esla (heç vaxt)
meni göre bilmeyeceksen! O
dağa bax. Eger o, yerinde
salim qalarsa, sen de, meni
göreceksen. Sonra Rebbi
dağa tecelli edib, onu yerle-
yeksan etdi. Musa bayılıb
yere düşdü. O, özüne
gelerken dedi: “Ey Tanrım,
Sen gözle görülmekden uzaq
ve paksan! Sene teref
qayıtdım (tövbe etdim). Men
iman getirenlerin
ilkiyem.” (Eraf, 143).
Bizim etiqadımıza esasen,
eger bezi ayelerde ve İslami
revayetlerde “Allahı
görmekden” söhbet olunursa
da, bundan meqsed Allah-
tealanı batini gözle
görmekdir. Onu qelben
“görüb” derk etmekdir. “Bir
nefer Hezret Eli (e)-dan
soruşdu: “Ey möminlerin
ağası, söyle görüm, heç öz
Allahını görmüsenmi?” İmam
Eli (e) bele cavab verdi:
“Görmediyim varlığamı
ibadet edim?" (Yeni men
görmediyim varlığa ibadet
etmerem!) Sonra ise
buyurdu: “Esla Onu gözler
görmez, müşahide ede
bilmez. Amma qelbler Onu
iman gözü ile derk
eder.” (“Nehcul-belağe”, 179-
cu xütbe). Biz inanırıq ki,
mexluqatın xüsusiyyetlerini
(mekan, zaman, cismiyyet,
gözle görülmek, forma,
quruluş ve s.) Allaha nisbet
vermek, bir daha Onu düzgün
tanımadığımızdan xeber
verir. Ve bu iş bir növ şirk
sayılır. O, bütün varlıqlardan
ve onlara nisbet verilen
sifetlerden uca ve pakdır.
Heç bir varlıq Ona
benzemeyir. O, benzersiz bir
xaliqdir.