Namaz emellerinin içinde xüsusi yerlerden birini qünut tutur. “Qünut” sözü ereb dilinden tercümede tabeçilik, mütilik menasını verir.

Qurani-kerimde bir neçe ayede bu kökden olan sözler işlenir ki, bunlarda hem melekler, hem de mömin insanlar “qanit” (müti, itaetkar) adı altında tesvir edilirler.

Islam şerietinde ise qünut – namaz zamanı qiyam halında, yeni ayaq üste durmuş halda elleri cütleyib sifetin beraberinde tutaraq dua etmeye deyilir. Özü de bu zaman ovucları semaya doğru olmaqla üfüqi veziyyetde tutmaq, baş barmaqları çıxmaq şertile qalan barmaqları bir-birine sıxmaq ve ovucun içine baxmaq müsteheb sayılır.

Beri başdan qeyd edek ki, şie ve sünni mezheblerinin namaz hökmlerinde qünutun yeri ferqlidir. Henefi ve henbeli mezheblerinde gündelik namazlar zamanı qünut tutulmaz; yalnız her hansı müsibet, bela ve ya tebii felaket üz veren günlerde sübh namazı zamanı qünut tutmaq müstehebdir. Imam Ebu Henife bu fikirde idi ki, Peyğemberin zamanında ferz namazlarında da bir müddet qünut tutulurdu, amma sonra bu hökm nesx oldu (aradan qalxdı). Malikiler sübh namazında qünut tutmağı mendub (yeni beyenilen) bilirler. Şafii mezhebinde ise bu, sünnetdir. Şafiiler qünutu ikinci rüketin rükusundan qalxdıqdan sonra yerine yetirirler. Revayet edirler ki, Imam Şafii Bağdada seferi zamanı burada qıldığı sübh namazlarında qünut tutmazmış. Sebebini soruşanlara bele cavab vermişdi ki, bu şeherde defn edilen Imam Ebu Henifenin ruhuna hörmet elameti olaraq bunu edir; çünki Ebu Henifenin mezhebinde sübh namazı qünutsuz qılınır.

Ceferi mezhebine göre, bütün gündelik namazların ikinci rüketinde, qiraetden (yeni Fatihe ve qısa surenin oxunuşundan) sonra, rükudan evvel qünut tutmaq müstehebdir. Bezi müctehidler (meselen, merhum Ayetullahül-üzma Behcet) ehtiyata göre gündelik vacib namazlarda qünutu terk etmemeye hökm vermişler.

Qünutda istenilen duanı oxumaq olar. Özü de qünut duası namaz sözlerinin içinde yegane sözlerdir ki, ereb dilinde deyilmesi vacib deyil. Her

[1] 2 3 >>