Peyğemberler, mesum imamlar beşeriyyetin terbiyesi üçün gönderilseler de esil mesuliyyet insanın öz üzerine düşür. İnsan nefs xesteliklerini, bu xesteliklerin elametlerini, bu xesteliklerin müalice yollarını öyretdikden sonra özü özüne elac etmelidir. İnsan öz xesteliyini başqalarından daha yaxşı hiss edir. Eger o öz nefsini gözlemese, öyüd-nesihetin heç bir faydası yoxdur.

İslam dinine göre nefsin müalicesi daxilden başlanmalıdır. Bu, İslamın mühüm terbiye üsullarından biridir.

“Qiyamet” suresinin 14-cü ayesinde buyurulur: “Doğrusu, insan öz nefsini daha yaxşı tanıyır.”

Hezret Sadiq (e) buyurur: “Sen öz nefsinin tebibisen, Sene derd ve onun elametleri beyan edilmiş, davası tanıtdırılmışdır”; Her bir insanın daxilinde nesihetçin olsa, daim yaxşılıq içinde olarsan.”

Hezret Eli (e) buyurur: “En aciz insan nefsinin islah ede bilmeyen insandır”; “İnsan öz nefsine sahib durmalı, daim qelbini ve dilini qorumalıdır.”

Her hansı bir günahla üz-üze dayanmış insanı bu günahdan kim qurtara biler?! O günahı tanıyır, bu günah müqabilinde itireceklerinden xeberdardır. O bilir ki, günahın lezzeti bir anda ötüb keçecek, ağrıları ise ebedi yük olacaq ve eql “günahdan çekin” deyir.