ravilerin sened zenciri gösterilmeden (merfu halda) neql edildiyi üçün, onun sehihliyi barede müzakire açmağa ehtiyac yoxdur.

Tedqiqatçıların ekseriyyeti hedisin “sünnetim” variantının ortaya çıxmasmın sebebini Emevilerin yürütdüyü siyasetle bağlayırlar. Melumdur ki, İslam tarixinin ilk esrlerinde hedis hem de çox güclü ideoloji silah sayılırdı ve o dövrün siyasi mübarizelerinde ister doğru, isterse de qondarma hedislerden geniş istifade edilirdi. “Seqeleyn” hedisinin “sünnetim” ifadesi ile neql olunan variantı da Ehli-beytin üstünlüyünü ört-basdır etmek ve imamları xalqın gözünde deyerden salmaq meqsedi daşıyırdı. Çünki Ehli-beyt imamları İslamı bütün insanlardan daha düzgün qavramağa ve başqalarına izah etmeye qadirdirler. Quranm en sehih tefsiri onlara melumdur, Peyğember sünnesini en möteber şekilde revayet eden de onlardır.

Burada İbn Hecer Heyseminin “es-Sevaiqül-mühriqe” kitabından bir neçe cümleni xatırlatmaq yerine düşer. İbn Hecer “Ehli-beytim” ve “sünnem” variantları arasında barışdırıcı mövqe yaratmaq üçün maraqlı bir çıxış yolu tapır: “Hedisin başqa bir revayetinde “Allahın kitabı ve menim sünnem” buyurulur. Bir çox hedislerde yalnız Kitabdan (Qurandan) danışılmasının sebebi budur ki, sünne onu (Quranı) beyan edir. Buna göre Peyğember sünnenin adını çekmeye ehtiyac duymadan, yalnız Quranı xatırladıb” (Ibn Hecer Heysemi. Es-Sevaiqül-mühriqe, seh. 132). İbn Hecer burada demek isteyir ki, Peyğember sünnesi Qurani-kerimin açıqlaması olduğu üçün, “seqeleyn” hedisindeki “Allahın kitabı” anlayışına sünne de daxildir.

<< 1 2 3 [4]