(yeni seyyidlerin) esil-neseb silsilesi barede menim üçün bir kitab tertib edesen. Bu barede biliyim çox deyil, amma cahil qalmaq istemezdim”. (Hadiseni danışan alim esil-neseb sahesinde mütexessis idi; bele alimlere nessabe deyirler). Men soruşdum ki, kitabı şecere (cedveller) şeklinde tertib edim, ya nesrle (sözle) yazım? Fexr Razi cavab verdi: “Men o kitabı ezberlemek fikrindeyem. Şecereni ezberlemek mümkün deyil, nesrle yaz”.

Men İmam Fexr Razinin sifarişi ile hemin kitabı yazdım. Getirib ona teqdim edende eyleşdiyi taxtdan qalxdı. Sonra meni devet etdi ki, onun yerinde eyleşim. Men İmam Razinin yerinde oturmağa cesaret etmedim. Amma o, heybetli sesle mene emr etdi ki, dediyi yere keçim. Men onun taxtında oturmağa mecbur oldum. Fexr Razi medresede müellim qarşısında oturmuş şagird kimi menim qarşımda, yere döşenmiş hesirin üzerinde diz üste oturub kitabı ucadan oxumağa başladı. (O zamanlar ders prosesi bu formada keçirdi. Şagird müellimin hüzurunda kitabı oxumağa başlayır, müellim onun sehvlerini düzeldir, lazım olan yerlerde izahlar verirdi. Hedis ravileri de öz şeyxlerinden hedisleri bu şekilde öyrenir, axırda hemin hedisleri revayet etmek icazesi alırdılar). Başa düşmediyi meseleleri menden soruşur, sonra oxumağa davam edirdi. Belece bütün kitabı oxuyub qurtardı. Sonra yerinden qalxdı ve mene dedi: “Bax, indi harada isteyirsense otura bilersen”. Men taxtdan düşüb yerini ona qaytardım. İmam Razi mene dedi: “Bu kitab elm xezinesi idi. Elm öyrenmeyin de qayda-qanunları var. Sen bu elm sahesinde menden üstünsen ve menim ustadımsan, men ise senin şagirdinem. Şagird öz müelliminin qarşısında nece oturmalıdırsa, gerek men de bayaq senin qarşında eynile o şekilde oturaydım, başqa cür olmağı insafdan deyil”.

<< 1 [2]