filosof Eflatunun “Merasim” adlı eserinde bele bir efsane iştirak eder: insanlar başlanğıcda küre formasında varlıqlardır ve ele bacarıqlı, ağıllı, enerjili ve heyat doludurlar ki, tanrılar özlerini tehdid altında hiss ederler. Bu tehlükeden qorunmaq üçün bu küre formasındakı insanları ortadan ikiye bölerler; insanın başlanğıcdakı bütünlüyü iter, biri dişi biri kişi olmaq üzre iki dene yarım varlıq çıxar ortaya. Bundan bele bu varlıqlar yeniden inteqrasiya olunmağa, dişi ile kişisni birleşdirmeye seylerler; ve bütün enerjilerini de bu inteqrasiya olunma seyinde xercleyib istehlak etdiklerinden öteri de tanrılar üçün bir tehlüke meydana getirmekden çıxarlar. Bu , eşqle elaqedar iki doğrunu dile getirmekdedir: birincisi, insanlara bir bütünlük qazandırdığıdır. Eşq, insanları yarımlıqdan qurtararken, onlara tekken sahib ola bilmeyecekleri bir serhedsizlik ve tamamlanmışlıq duyğusu vermekdedir. Amma eyni zamanda, bu inteqrasiya olunma insanların özlerini xerclemelerine tükenmelerine düşmekdedir. Aşiq olan insanlar her cür ehtiyatı elden buraxdıqları, serveti ve başqa sahelerdeki müveffeqiyyetleri bir terefe iteledikleri üçün neticede mütleq zererli çıxmaqdadırlar. Şübhesiz, bütün enenevi ehvalatlar kimi bunun da izah etdikleri de mütleq olaraq qebul edile bilmez. Böyük eşqler yaşadıqları halda heyatlarının diger sahelerinde de mehsuldar ola bilmiş kesler olduğu kimi, sırf eşqsiz qalmaqdan öteri sonsuzluğa ve müveffeqiyyetsizliye mehkum olmuş kesler de vardır. Belke deyile bilecek tek şey, aşan ele yüngül ve iz buraxmadan keçen bir tecrübe olmadığı, sevdaya düşen adamın her cür neticeye dözmek mecburiyyetinde olduğudur.

<< 1 [2]