Oyun uşaqlar üçün nefes almaq kimi vacibdir. Birinci sinife gedene qeder onun en böyuk meşğuliyyet ve eylencesi oynamaqdır. Uşaq üçün oyun bir növ fealiyyetdir. İslam dini uşağın rahat oynaması üçün lazımi şeraiti yaratmağı emr etmişdir. İmam Sadiq (e) buyurub: “Uşağı rahat oynaya bilmesi üçün 7 yaşınadek rahat buraxın.” Hezreti Mehemmed Peyğember (s.e.v) bir gün uşaqların yanından keçerken, onların torpaqla oynamaqlarını gördü. Sehabelerden bezileri onları oyundan ayırmaq isteyende Peyğemberimiz buyurdu:”Torpaq uşaqların otlağıdır, buraxın oynasınlar!”

Teklikde oynadığı zaman uşaq etraf alem ile tanış olur, çalışmağı, tehlükelerden qaçınmağı, yardımlaşmağı, qrup şeklinde oynadığı zaman ise başqalarının haqqına hörmet göstermeyi ve ictimai qanunlara riayet etmeyi öyrenir.

Alimlerin fikrine esasen uşaq oyun oynadığı dönemde necedirse, böyüyerken eyni şekilde olacaq. Oyun esnasında uşağın arzu ve duyğuları otaya çıxır. Oynayan uşaqlara diqqetle baxın. Özleri üçün seçdikleri rolda ne qeder real olduqlarına diqqetle fikir verin. Uşağın oyun esnasındakı duyğuları esaslı ve realdır. Böyükler bu duyğulara qarşı etinasız olmamalıdırlar. Belelikle oyun esnasında uşağın gizli özellikleri, ictimai ve şexsi exlaq ve davranışları aydın bir qelibe girir ve geleceyi aydınlaşmış olur.

Tarixde hetta uşağın oyun oynayan zaman özünü nece aparmasına esasen kim olduğu müeyyen olunub. Midiya hökmdarı Astiaq oğlan nevesinin hakimiyyete gelmemesi üçün onu öldürtmek emri verir. Uşağın adi Kir idi. Tesadüfen uşaq ölmeyerek sağ qalır. Bir gün bu uşaq saray eyanlarının uşaqları ile oyun oynayırdı. Onu oyunda hökmdar seçirler. Bir eyan oğlu itaet etmir. Kir onu döyür. Oğlanın atası Astiaqa şikayet edir. Astiaq Kiri saraya çağırtdırır. Oxşarlığı duyaraq qenaete gelir ki, bu onun vaxtile öldürülmesi haqda emr verdiyi nevesidir. Hökmdar nevesi olması, oyunda özünü tezahür etmişdir.

Göründüyü kimi, hem dini, hem elmi, hem de tarixi faktlar da onu gösterir ki, uşaqlar üçün oyun

[1] 2 >>