Saytın Ən varlısı ol : [_MoRfiN_] - 1 manat
close
Sayta Daxil Olun!
Mövzu: Deyerli fikirler, melumatlar... (Maraqlıdır)
Ardarazli [Off] (19.03.2014 / 18:09)
Elçibəyin sürücüsü Xəlil Qəni:
Təxminən 1991-ci ilin
söhbətidir. Qış idi. Axşam Bəyi
evə aparırdım. Yolda bir nəfər
əl qaldırdı. Bəy maşını saxlatdı.
Həmin adam öz ünvanına
aparmağımızı xahiş etdi. Bəy
onun kor olduğunu görüb
“otur” dedi. Mən, doğrusu,
Bəyə təklif etdim ki, bu adamı
taksi ilə göndərim, ancaq o
razılaşmadı. Yolda sərnişinimiz
ona indiyədək arxa durmuş bir
nəfərin vəfatından, kimsəsiz,
arxasız, köməksiz qalmasından
danışır, ağlayırdı. Onda
güzgüdən Bəyin gözlərinə
baxdım. Yalnız kədər, düşüncə,
fikir... Deyilən ünvana gəldik.
Bəy işarə etdi ki, qolundan
tutub evə apar və qapını tanı.
Elə də etdim. Qayıtdım, yola
düşdük. Bəy dedi: “Xəlil, mən
nə qədər sağam, ona kömək
edəcəyəm. Bir gün mən bu
dünyada olmayanda sən ona
baş çəkməsən, heç kişi oğlu
deyilsən. Ancaq gərək o
bilməsin ki, bunu kim edir”.
Həmin adama müxtəlif cür
yardım Bəy xəstələnənə kimi
davam etdi. Xəstəlik başlayanda
isə narahatlıq, üzüntü məni o
adamdan uzaq saldı. Bəyin
dəfnindən sonra imkan tapıb
ona baş çəkdim. Lazım olan
azuqəni və... ehsan aşını da
apardım. Xeyir işlər də olanda
toy aşından da ona həmişə pay
düzəltdirib aparırdım. Təbii ki,
toyda bişən aşla ehsan aşı
fərqlənir, ona görə bir-iki qaşıq
alandan sonra dayandı və
soruşdu: “Oğul, bu kimin
aşıdır?” Ağlamaq məni tutdu.
Tez eyvana çıxdım, guya siqaret
çəkirdim. Nə baş verdiyini
ondan gizlətmək istədim. O,
dönə-dönə “oğul, bura gəl,
cavab ver görüm” deyə inad
göstərdi. İsrarını və həyəcanını
görüb, daha ona əzab
verməmək üçün göz yaşları
içində “bu, doqquz il sənin hər
ehtiyacını ödəyən şəxsin
ehsanıdır” söylədim.
Elçibəyin sürücüsü Xəlil Qəni:
Təxminən 1991-ci ilin
söhbətidir. Qış idi. Axşam Bəyi
evə aparırdım. Yolda bir nəfər
əl qaldırdı. Bəy maşını saxlatdı.
Həmin adam öz ünvanına
aparmağımızı xahiş etdi. Bəy
onun kor olduğunu görüb
“otur” dedi. Mən, doğrusu,
Bəyə təklif etdim ki, bu adamı
taksi ilə göndərim, ancaq o
razılaşmadı. Yolda sərnişinimiz
ona indiyədək arxa durmuş bir
nəfərin vəfatından, kimsəsiz,
arxasız, köməksiz qalmasından
danışır, ağlayırdı. Onda
güzgüdən Bəyin gözlərinə
baxdım. Yalnız kədər, düşüncə,
fikir... Deyilən ünvana gəldik.
Bəy işarə etdi ki, qolundan
tutub evə apar və qapını tanı.
Elə də etdim. Qayıtdım, yola
düşdük. Bəy dedi: “Xəlil, mən
nə qədər sağam, ona kömək
edəcəyəm. Bir gün mən bu
dünyada olmayanda sən ona
baş çəkməsən, heç kişi oğlu
deyilsən. Ancaq gərək o
bilməsin ki, bunu kim edir”.
Həmin adama müxtəlif cür
yardım Bəy xəstələnənə kimi
davam etdi. Xəstəlik başlayanda
isə narahatlıq, üzüntü məni o
adamdan uzaq saldı. Bəyin
dəfnindən sonra imkan tapıb
ona baş çəkdim. Lazım olan
azuqəni və... ehsan aşını da
apardım. Xeyir işlər də olanda
toy aşından da ona həmişə pay
düzəltdirib aparırdım. Təbii ki,
toyda bişən aşla ehsan aşı
fərqlənir, ona görə bir-iki qaşıq
alandan sonra dayandı və
soruşdu: “Oğul, bu kimin
aşıdır?” Ağlamaq məni tutdu.
Tez eyvana çıxdım, guya siqaret
çəkirdim. Nə baş verdiyini
ondan gizlətmək istədim. O,
dönə-dönə “oğul, bura gəl,
cavab ver görüm” deyə inad
göstərdi. İsrarını və həyəcanını
görüb, daha ona əzab
verməmək üçün göz yaşları
içində “bu, doqquz il sənin hər
ehtiyacını ödəyən şəxsin
ehsanıdır” söylədim.
Onlayn Tanışlıq: 6885 / 1787