Saytın Ən varlısı ol : iD-99 - 5 manat
close
Sayta Daxil Olun!
Mövzu: Deyerli fikirler, melumatlar... (Maraqlıdır)
milash [Off] (05.05.2016 / 14:17)
Edilen ne varsa hech vaxt evezsiz qalmir. Deyerli ve ibretamiz bir heyat hekayesi.
1991 – in yayı idi. Atamın işsiz qalmağının
düz 3 ili tamam olurdu. O qədər
kasıblamışdıq ki, qənd baha olduğu üçün
evdə çayı iran xurması ilə içirdik. Həm də say
hesabı ilə.
Tətil idi. Rayona istəyirdim. Nənəm gilə.
Amma məni avtobusla göndərməyə belə
pulları yox idi valideynlərimin . Gözləyirdilər
ki, qohumdan – tanışdan kiminsə yolu
Oğuza düşsün, məni də qoşsunlar ona. Yəni
gediş pulsuz başa gəlsin.
Sumqayıtda atamın dostu vardı. Niyazi
müəllim. Bacısı Oğuzda yaşayırdı. Bir gün
atama dedi rayona gedirəm, nə qulluq?
Sanki göydəndüşmə oldu. Atam məni də
aparmağını xahiş etdi. Təbii, adam da ürəklə,
canla – başla razılaşdı.
20 Yanvar metro stansiyasının yanında
zaman vədələşib, görüşüb, məni caladılar
Niyazı müəllimə. Və beləcə yolculuğumuz
başladı…
İlk dəfə idi görürdüm onu. Qəribə insan idi.
İnanılmaz da pozitiv. Ancaq danışıb gülürdü.
Sanki tay – tuşmuşuq kimi.
Niyazi müəllim bizim çox kasıbladığımızı
bilirdi. Üstəgəl, hissiyyatlı adam olduğu üçün
həm də onu təxmin edirdi ki, bir kasıb
uşağın nisgili, arzusu hansı civarda,
çərçivədə ola bilər…
4 saatlıq yol boyunca maşını 4 restoranda
saxladı. Birində kabab yedik, birində sup
içdik, digərlərində çay. Tox idik. Tam. Amma
bu adam sanki özünə cəhd gəlmişdi ki,
illərdir getmədiyim, ayaq basmadığım
restoranları mənim üçün adiləşdirsin. Gözüm
nədəsə qalmasın.
Sonra bir dükanda saxladı. Dedi, ay Elşən,
bacım oğluna bir şalvar almaq istəyirəm, eyni
boyda olarsız, olar ölçünü sənin üzərində
yoxlayaq? – Təbii, etiraz etmədim. Yoxladı,
maşına çatanda qayıtdı ki, bunu əmi sənə
alıb, mübarəkdi…
Utandım.Amma içimdə qərib bir sevinc vardı.
O şalvar son 4 ildə mənə alınan tək paltar idi.
Üstəlik, 30 manata! Aylardır cibində 1 manatı
belə olmayan uşağa alınan bu 30 manatlıq
bahalı şalvarın, onun sevincinin nə demək
olduğunu dərk etmək, anlamaq üçün isə
yalnız və yalnız o uşağın yerində olmaq
gərəkdir. İnanın, səmimi deyirəm…
Sonra Qəbələdə bir də dayandıq. Ordan da
bir bəhanə ilə, guya kiməsə hədiyyə edirmiş
göstərgisi ilə “Palaroid” foto aparatı aldı.
Oğuza çatanda onu da mənə uzatdı ki,
sənindir. Şəkillərini çəkib sonra əmiyə
göstərərsən…
Əlqərəz, mən Niyazi müəllimi həyatda ilk və
son dəfə gördüm. Həm də 4 saat
müddətincə. Amma içimdəki, qəlbimdəki 4
illik aclığı, boşluğu doldurmaq üçün bu
insana gerçəkdən həmin 4 saat yetdi…
2 il sonra isə Niyazi müəllimin ölüm xəbərini
aldım. 42 yaşında dünyasını dəyişdi.
Oğlu 2, qızı 1 yaşında ikən…
***
Dünən Sənanla idim. Niyazı müəllimin oğlu
ilə. Artıq onun 22 yaşı var.
5 aylıq cəhdlərdən sonra nəhayət Sənanın iş
məsələsini həll edə bildim. Çox uzun minnət
– xahişdən sonra…
Elə xoşbəxt idi ki…Qanad axtarırdı uçmağa.
Sevincindən ağlayırdı..
Birdən sakit bir vəziyyət aldı. İki əlinin içi ilə
yanağındakı yaşı sildi.Və qəfil sual verdi:
“Müəllim niyə bu qədər canfəşanlıq elədin
mənim üçün?”
Dedim, 20 il əvvəl atan da məni bax beləcə
ağlatmışdı. Sevincdən.
Ona görə…. (c)
Edilen ne varsa hech vaxt evezsiz qalmir. Deyerli ve ibretamiz bir heyat hekayesi.
1991 – in yayı idi. Atamın işsiz qalmağının
düz 3 ili tamam olurdu. O qədər
kasıblamışdıq ki, qənd baha olduğu üçün
evdə çayı iran xurması ilə içirdik. Həm də say
hesabı ilə.
Tətil idi. Rayona istəyirdim. Nənəm gilə.
Amma məni avtobusla göndərməyə belə
pulları yox idi valideynlərimin . Gözləyirdilər
ki, qohumdan – tanışdan kiminsə yolu
Oğuza düşsün, məni də qoşsunlar ona. Yəni
gediş pulsuz başa gəlsin.
Sumqayıtda atamın dostu vardı. Niyazi
müəllim. Bacısı Oğuzda yaşayırdı. Bir gün
atama dedi rayona gedirəm, nə qulluq?
Sanki göydəndüşmə oldu. Atam məni də
aparmağını xahiş etdi. Təbii, adam da ürəklə,
canla – başla razılaşdı.
20 Yanvar metro stansiyasının yanında
zaman vədələşib, görüşüb, məni caladılar
Niyazı müəllimə. Və beləcə yolculuğumuz
başladı…
İlk dəfə idi görürdüm onu. Qəribə insan idi.
İnanılmaz da pozitiv. Ancaq danışıb gülürdü.
Sanki tay – tuşmuşuq kimi.
Niyazi müəllim bizim çox kasıbladığımızı
bilirdi. Üstəgəl, hissiyyatlı adam olduğu üçün
həm də onu təxmin edirdi ki, bir kasıb
uşağın nisgili, arzusu hansı civarda,
çərçivədə ola bilər…
4 saatlıq yol boyunca maşını 4 restoranda
saxladı. Birində kabab yedik, birində sup
içdik, digərlərində çay. Tox idik. Tam. Amma
bu adam sanki özünə cəhd gəlmişdi ki,
illərdir getmədiyim, ayaq basmadığım
restoranları mənim üçün adiləşdirsin. Gözüm
nədəsə qalmasın.
Sonra bir dükanda saxladı. Dedi, ay Elşən,
bacım oğluna bir şalvar almaq istəyirəm, eyni
boyda olarsız, olar ölçünü sənin üzərində
yoxlayaq? – Təbii, etiraz etmədim. Yoxladı,
maşına çatanda qayıtdı ki, bunu əmi sənə
alıb, mübarəkdi…
Utandım.Amma içimdə qərib bir sevinc vardı.
O şalvar son 4 ildə mənə alınan tək paltar idi.
Üstəlik, 30 manata! Aylardır cibində 1 manatı
belə olmayan uşağa alınan bu 30 manatlıq
bahalı şalvarın, onun sevincinin nə demək
olduğunu dərk etmək, anlamaq üçün isə
yalnız və yalnız o uşağın yerində olmaq
gərəkdir. İnanın, səmimi deyirəm…
Sonra Qəbələdə bir də dayandıq. Ordan da
bir bəhanə ilə, guya kiməsə hədiyyə edirmiş
göstərgisi ilə “Palaroid” foto aparatı aldı.
Oğuza çatanda onu da mənə uzatdı ki,
sənindir. Şəkillərini çəkib sonra əmiyə
göstərərsən…
Əlqərəz, mən Niyazi müəllimi həyatda ilk və
son dəfə gördüm. Həm də 4 saat
müddətincə. Amma içimdəki, qəlbimdəki 4
illik aclığı, boşluğu doldurmaq üçün bu
insana gerçəkdən həmin 4 saat yetdi…
2 il sonra isə Niyazi müəllimin ölüm xəbərini
aldım. 42 yaşında dünyasını dəyişdi.
Oğlu 2, qızı 1 yaşında ikən…
***
Dünən Sənanla idim. Niyazı müəllimin oğlu
ilə. Artıq onun 22 yaşı var.
5 aylıq cəhdlərdən sonra nəhayət Sənanın iş
məsələsini həll edə bildim. Çox uzun minnət
– xahişdən sonra…
Elə xoşbəxt idi ki…Qanad axtarırdı uçmağa.
Sevincindən ağlayırdı..
Birdən sakit bir vəziyyət aldı. İki əlinin içi ilə
yanağındakı yaşı sildi.Və qəfil sual verdi:
“Müəllim niyə bu qədər canfəşanlıq elədin
mənim üçün?”
Dedim, 20 il əvvəl atan da məni bax beləcə
ağlatmışdı. Sevincdən.
Ona görə…. (c)
Onlayn Tanışlıq: 6838 / 1456