Leyla@Quliyeva [Off] (26.10.2017 / 15:36)
Meqale oxudum indi :


Chox menali yazidir... Xususi ile kishiler oxusun.

İllər əvvəldi, dostumun qonağıyam, ailəsiylə problemləri var; anlaşmırlar, yola getmirlər, kəsəsi, ayrılmaq üzərədirlər. Dostum narahatdı, nə edəcəyini bilmir, af-uf edib durur, gah özünü, gah da xanımını günahlandırır. Dərd budur ki, problemin qaynağını da bilmir. Mənə, vaxtıyla xanımına yazdığı sevgi məktublarından danışır, nişanlı dövrlərini anladır, “o məni sevirdi” deyir, - “indi isə...” ardını gətirə bilmir, qəhərlənir... sonra qəfil dikəlib, xanımı duymasın deyə xısın-xısın pıçıldayır:
“Canıvı yeyərəm, qardaşım, bizə bir psixoloq gözüylə bax, gör nədi məsələ, axı biz bir-birimizi sevirdik, niyə belə olduq, niyə bu günə düşdük? Gör günahkar kimdi?”
Sonra təklifinin ayıb olduğunu düşünərək düzəliş eləyir: “əşşi, boş ver, onsuz da iş işdən keçib artıq”.
Bir söz demirəm, nə deyim ki?...
Axşam birlikdə gəzintiyə çıxırıq, 3 yaşlı oğulları yan-böyrümüzdə ora-bura qaçaraq o qədər dəcəllik edir ki, yorulur, xanım uşağı qucağına götürür, gedirik, gəzirik, dolaşırıq: uşaq hələ də xanımın qucağındadır. teess edirəm yorulub, “ver mən götürüm, bacı” deyib, uşağı ondan almaq istəyirəm, amma etmirəm, axı əri var – böyrümüzdə əlini sallayıb dəvə yerişləriylə laxlaya-laxlaya yeriyən əri.
Evə qayıdırıq. Qapının ağzına çatanda əyilib əsəblə dostumun qulağına pıçıldayıram: “deyəsən problemin kökünü tapdım”. “Necə, nə, nədir ki?” –deyib çaşqın baxışlarla gözlərimə zillənir. Gözlərimlə işarə edib qucaqı uşaqlı xanımını göstərirəm:
“Sən yanında ola-ola yolboyu yükünü özü daşıyan qadın səni niyə sevsin ki?”

İlqar Kamil...