PAPATYA* [Off] (03.10.2012 / 01:01)
ölümü
öncə nağıllar duydurdu mənə
uşaqlıqda
onda hələ kitab tanımırdım
hərf nəmənə şeydi bilmirdim
yaşım da olardı 3-4
uşaqlıqda oyuncağım da olmayıb heç
o vaxtlar kənd uşaqlarının oyuncağı
palçıq olardı
yağış sonrası bizlərin bayramı başlardı
evcik-evcik oynardıq
«təndir» yapar
anamızı yamsılardıq...
bu ara tez-tez anamızın səsini eşidərdik
- ay sizi yer aparmasın
bu nə əyin başdı
barı bir gün təmiz saxlıyın də...
pırtdaşıq saçlı başımızı aşağı dikər
nəm yaşılıyla dizimizə hopan torpağın
rənginə baxardıq
qızarıb pörtərdik
uşaq günah nədi bilməz ki
az sonra hər şeyi unudar
«evimizə» qayıdardıq
nədən danışırdım
hə... ölümdən
öncə nağılların mənə duydurduğu ölümdən
o nağılları nənəm danışardı mənə
nənəmin üzü yox
sifətinin qırışları qalıb yadımda
əlləri, ayaqları yox
qırçınlı donu qalıb yadımda
səsi yox
danışdığı nağıllar qalıb yadımda
mən çox pis uşaq idim onda...
nağıllar danışardı mənə nənəm
zalım padşahlardan
zərif şahzadələrdən
hiyləgər, küpəgirən qarılardan
sadəlövh divlərdən
od püskürən əjdahalardan
qədim müharibələrdən
qan qoxusu dəyərdi burnuma
qədim qan qoxusu...
zalım padşahlara ölüm arzulayardım
beləcə qatil oldum
nağılları dinləyə-dinləyə ...
sonra kinolar...
qətl səhnələri
savaş filmləri...
evimizin arxasındakı çöllükdə
iri yastı daşın üzərində
qarışqaları bir-biriylə döyüşdürər
quş yuvalarını uçurdar
pişiklərin quyruğunu bir-birinə bağlayar
arı yuvalarını çöpləyər
və tez-tez qonşu uşağıyla savaşıb
daş atıb bir-birimizin başını yarardıq
analarımızı savaşdırar
az sonra evin dalına çəkilib
yenidən barışardıq...
ilk dəfə nənəm öləndə təmizləndim
yaşım da olardı 9-10
bütün pis şeyləri ağlayıb qutardım
ona qədər içimə hopan
bütün pis şeyləri...
az sonra yenidən başlayacaqdı
qiymətlərim əlaydı
məktəbdə hamıdan yaxşı oxuyurdum
şeir yazmağa başlamışdım
qız sevirdim
adını çəkməyə utanıram
10 il sevdim
bir kərə də dilimə gətirə bilmədim
yaşım da olardı 16
onda institutun
birinci kursunda oxuyurdum
çox pis uşaq idim
hər gün kinozalındaydım
mingəçevirin
kosmos kinoteatrını deyirəm...
üç ay sonra anamı itirdim
yenə bütün pis şeyləri ağlayıb qutardım...
içimdə zalım bir fəlsəfə var indi:
təmizlənmək üçün
nəsə doğma bir şeyi itirməlisən
tale hərləyib-fırlay ıb «kino+»a gətirdi məni.
29 yaşımda
xanım dostuma inansam
indi də pis uşağam
qardaşım da o günü zəng eləyib
atam çox ağırdır
75 yaşlı qoca...
çoxdan dəymirəm
üzünü, sifətini unutmuşam atamın
əlləri yadımdadır amma
bəlkə də heç zaman üstümə qalxmadı deyə...
hiss edirəm içim dolub
çoxdandı ağlamıram
çoxdandı sevmirəm
çoxdandı çoxlu pis şeylər hopub içimə
dedim axı
hərdən təmizlənmək üçün
nəsə doğma bir şeyi itirməlisən..