Ardarazli [Off] (15.02.2013 / 09:40)
Sotryaseniye mozqa!
(beyin silkələnməsi) –
Nədənsə bərkdən və rus
dilində dedi. Sonra
cibindən burun yaylığını
çıxarıb alnının tərini silərək
əlavə etdi: Vəhşicəsinə
döyülüb! – Həkimin hər
sözündən sonra xəstəni
gətirən adamın üzündə
üzüntü, iztirab yaranırdı. O,
özünü zorla saxlayırdı ki,
ağlamasın. Doktor
müayinəni bitirəndə onun
da dözümü “bitdi”. Küskün
uşaq kimi hönkürdü. Cavan
tibb bacısının da gözləri
doldu. Yaşlı qadın da
kövrəldi. Həkim bu adama
acıyırdı. Onu
sakitləşdirməyə başladı: –
Neynirsiz? Belə olmaz. 15
gündən sonra sizin
dostunuz yenidən
doğulmuş kimi olacaq.
Həkim başını aşağı salıb
fikrə getdi. Birdən başını
qaldırıb soruşdu: – Sən
deyirsən ki, bu adam
ermənidi? Həmin gülməli
adam təəccüblə gözünü
döydü. - Hə, siz onu
tanımırsız ki? Siz Saday
Sadığlını tanımırsız?
Azərbaycan teatrının
qüruru, bir nömrəli aktyor.
Siz, doğrudan, bu böyük
sənətkarı tanımırsız,
doktor? Heç televizorda da
görməmisiz? Siz məni
yəqin televizorda görmüş
olarsız, doktor. Yəqin
yadınızda qalmamışam.
Mən Nuvariş Qarabağlıyam,
komediya ustası. Məni
tanımaya bilərsiz,
incimirəm də. Ancaq Saday
Sadağlını tanımayan adam
yoxdu. Otellonu, Hamleti,
Aydını, Kefli İskəndəri heç
kim onun kimi oynamayıb.
– Mən sizi o dəqiqə
tanıdım, – cavan tibb bacısı
qürurunu gizlətmədən
dedi. – Mən sizin ikinizi də
tez-tez televizorda
görmüşəm, – niyəsə bir az
naz-qəmzəylə dilləndi yaşlı
qadın. – Fərzəni həkimin
günahı yoxdu, o 30 ildən
çox Moskvada yaşayıb. Heç
3 deyil ki, Bakıya qayıdıb.
Həkimin onları niyə
tanımadığını anlayan kimi
aktyor xeyli yüngülləşdi.
Tibb bacılarının onu
tanıdıqlarını niyə o dəqiqə
dilə gətirmədiklərini isə
özlüyündə belə yozdu ki,
yəqin həkimdən çəkiniblər.
Nüvariş Qarabağlı başa
düşdü ki, dediklərinin
hamısı həkimin qulağından
yan keçib. Ya o çox fikirlidi,
ya da ola bilsin o – Nüvariş
Qarabağlı həyəcandan
lazım olan sözləri tapıb
deyə bilməyib. Bu səfər o
özünü toparlayıb
parametdə baş verənləri
daha dəqiq və daha sadə
şəkildə danışmağa girişdi.
– Hadisə belə olub, doktor.
Mən səhər şəhərdə
gəzirdim. Saat ya 10:00, ya
11:00 olardı. Parapetdə
fantanlı bir yer var, – siz,
yəqin, görmüsüz. Orda
qəfildən dəhşətli bir bağırtı
eşidildi. Kimsə, elə bil,
ulayırdı. Sən demə, bu qoca
ermənidi. Çörək almağa
çıxıb və yerazların əlinə
keçib. Elə ev geyimində
imiş – şəpikdə-zadda. Mən
özümü çatdıranda yazıq
artıq öldürülüb hovuza
atılmışdı. Gözləri açıq
qalmışdı, düz, mənə
baxırdı. Mən şəxsən onu
necə öldürdüklərini
görməmişəm.