Ardarazli [Off] (15.02.2013 / 09:43)
Bu hadisədən sonra
xəstəxanada bir nəfər də
olsun erməni qalmadı, nə
həkim, nə xadiməçi. Kimisi
evdə gizləndi, kimisi
Bakıdan çıxıb getdi. Hər şey
aydındır, farslar demişkən,
məsələ məlumdur – həkim
cərrahi ləvazimatlarını
qarışdıraraq, açıq-aşkar hiss
olunan pis əhval-
ruhiyyəsinə uymayan
gümrah səslə dedi.
“Nuvariş Qarabağlı həkimin
onun adını təhrif
etməsindən incimədi (otuz
ildən çox Moskvada
yaşayan insanın buna tam
haqqı var idi), amma
düzəliş etməyi də
unutmadı: – Həkim,
Nuvariş Qarabağlı kimdir? –
dedi, o. – Adi aktyor.
Yüzlərlə Nuvariş Qarabağlı
bir Saday Sadıqlının çeçələ
barmağına dəyməz. – O da
qarabağlıdır? – növbəti
dəfə xəstənin nəbzini
yoxlayaraq həkim soruşdu.
– Yox, həkim, heç mən də
qarabağlı deyiləm. Bu
mənim təxəllüsümdür.
Saday Sadıqlı isə
Naxçıvanda, Ordubad
rayonunda belə bir yer var,
Əylisli kəndi, orada
doğulub. Çox qədim
kənddir, həkim,
baxmayaraq ki, mən özüm
orada heç vaxt olmamışam.
Deyilənə görə, bir vaxtlar
orada çoxlu erməni
yaşayırdı. Onların yeddi, ya
da səkkiz kilsəsi hələ də
qalır. Görünür, o ermənilər
çox ağıllı, yaxşı insanlar
olublar. Saday Sadıqlı da
belə insandır, həkim,
dünya dağılsa belə o, ağa
qara deməz. Neçə dəfə
dilinin ucbatından bəlaya
düşüb, amma hələ də heç
birindən dərs almayıb.
Yarım aydan sonra əlli yaşı
tamam olacaq, amma o,
hələ də on yaşlı uşaq
kimidir. Ağlına nə varsa
dilindədir. Heç olmasa
hərdən belə təhlükəli
vaxtlarda da susa bilmir. O
deyir ki, ermənilər yox, biz
özümüz pisik. Və qorxmur.
Bunu hər yerdə deyir,
teatrda, çayxanada, harda
gəldi. Həkim Fərzani
gözlərini geniş açaraq bu
dəfə xəstənin üzünə xüsusi
bir maraqla baxdı. Sanki
ancaq indi, birinci dəfə onu
görürdü. Öldürücü
səssizliklərini qoruyan
qadınlar birdən nə isə
haqqında cəld
pıçıldaşmağa başladılar