Ardarazli [Off] (15.02.2013 / 09:45)
Fərzani Nuvariş
Qarabağlının qolundan
bərk-bərk tutdu və onu
qapıya tərəf apararaq dedi:
– Yaxşı, cavan oğlan,
burada artıq sənlik bir iş
yoxdur. Dəhlizdə əyləş,
dincəl. Əgər istəyirsənsə
evə get, necə uyğunsa
sənə, yüz qram qəbul et və
yat. Əgər istəsən sonra
gələrsən. Dostum mənim,
bu sənin üçün appendisit
kəsmək deyil, əsaslı iş
görmək olunur, 3-4 saat
çəkəcək. Narahat olma.
Sənin dostun yaşayacaq.
Mən onda elə bir Otello
düzəldəcəm ki,
Dezdemona sevincindən
huşunu itirəcək. Bu
sözlərlə həkim aktyoru
dəhlizə kimi ötürdü və
arxasınca qapını bağladı.
Əməliyyat otağının qoşa
qapıları bağlananda
Nuvariş Qarabağlı birdən
dərin bir tənhalıq hissinə
qapıldı, sanki bütün dünya
bağlı qapıların arxasında
qalmışdı. Uzun,
yarıqaranlıq dəhlizdən
qəbirstanlıq iztirabı
yayılırdı. İşıq yanmırdı.
Ətrafda heç kim yox idi.
Dəhlizin əks tərəfində olan
böyük, qoşa pəncərədə
qaranlıq getdikcə
qatılaşırdı. Ancaq bir yerdə
– şüşəli eyvandan bir az
aralıda, qapıda skamya
görünürdü. Dəhlizdə
oturmağa başqa yer yox
idi. Nuvariş Qarabağlı
başgicəllənməsi və
yaxınlaşmaqda olan ürək
bulanmasını hiss edərək
yavaş-yavaş skamya tərəfə
getdi. O, çoxdan siqaret
çəkmək istəyirdi, amma
gücü çatmırdı ki, hətta əlini
cibinə salıb oradan qutunu
çıxarsın. Oturacağa
yaxınlaşanda bir-birinin
üzərinə vurulmuş iki lövhə
gördü. Yuxarı lövhədə
böyük qara hərflərlə
“Travmatologiya və
Cərrahiyə Şöbəsi”
yazılmışdı, aşağıda isə kiçik
hərflərlə “Bölmə. Cərrah
Fərzani Fərid Həsənoviç”.
Həkim Fərzaninin
kabinetinin qapısı açıq idi.
Nuvariş Qarabağlı nə qədər
yorğun olsa da, nə qədər
oturmaq istəsə də,
nədənsə qapının yanındakı
oturacaqda əyləşmədi. Ona
elə gəlirdi ki, indi əyləşsə,
bir də heç vaxt qalxa
bilməyəcək. O, açıq
qapıdan kabinetə baxdı:
stol, iki köhnə stul, divan,
seyf, soyuducu, köhnə
televizor, çaynik,
əlüzyuyan...