Ardarazli [Off] (15.02.2013 / 23:06)
Birinci şəxslə danışan hər
kəs ayağa dururdur, bu isə
heç tərpənmədi də. “O
başını qatmağa iş
tapmayanda bura
əylənməyə gəlir. Dövlət
evlərini elə minnətlə verir
ki, sanki şəhərdəki bütün
evlər ona mərhum
atasından qalıb” – heç
kimdən qorxmayaraq,
hamının yanında,
toplantının sonunda
qəzəblə deyib. Növbəti
gün teatrda hər kəs
təəssüflə danışırdı ki,
Saday Sadaqlı Xazyainin
qarşısında özünü bir az
“ləyaqətli” aparsaydı, ona
da şəhərin mərkəzində ev
verərdi, hər nazirə layiq
görülməyən ən yaxşı ev,
mənzil. Bütün bunlardan
sonra deyə bilərəm ki, dil
insanın ən alçaq düşməni
deyil. Nuvariş Qarabağlı
skamyanın bir küncünə
sığınıb yatdı, aktyor, bəlkə
də həyatının ən dəhşətli
yuxusunu görürdü.
Boztəhər qəribə yer idi.
Rütubət iliyə qədər
işləyirdi. Nə ev, nə ağac,
dünyada qara qan
gölməçəsindən başqa heç
nə yoxdur. Qreta
Sarkisovna yumurtadan
təzəcə çıxıb suya tələsən
tısbağa balası kimi öz qan
gölməçəsinə doğru
sürünürdü. Onun ölü, eyni
zamanda canlı, dərisi
soyulmuş çılpaq bədəni o
qədər çirkin və qorxulu idi
ki, bəlkə də dünya
yaranandan bəri heç kim
belə dəhşətli mənzərə
görməmişdi. Qreta
Sarkisovna yerin üstü ilə
sürünür, sürünür, ilan kimi
burulurdu. Ancaq bu,
Nuvarişin indi yaşadığı evin
asfaltlanmış həyəti deyildi.
Bu yer Nuvarişin
Xırdalandakı həyətinin
çılpaq torpağını
xatırladırdı, həmin
torpağın üstü ilə Qreta
Sarkisovna sürünürdü,
görünür, öz ölümünə
çatmağa cəhd edirdi. Sanki
kim tərəfindənsə
oğurlanmış və haradasa
rişxənd edərcəsinə
gizlədilmiş bu ölüm, heç
cür ona doğru gətmirdi.
Bəzən o, başını qaldıraraq
donquldanırdı: “Sağ ol,
oğlum, sizə minnətdaram!”
– yenidən dözülməz ağrı
və əzablarla ölümə gedən
yoluna davam edirdi...
Nuvariş birdən dərk etdi ki,
Qreta Sarkisovna birbaşa
ona doğru gəlir. Sanki
onun ölümü təkcə
Nuvarişin ixtiyarında idi.
Qreta Sarkisovna öz
soyulmuş bədənini
həmişəlik əzab və
işkəncədən azad etmək
üçün bu ölümü təsəvvür
etmək istəmirdi... Qreta
Sarkisovna sürünərək ona
doğru daha da
yaxınlaşdıqca Nuvarişi bir o
qədər çox qorxu və dəhşət
bürüyürdü. Nuvariş heç cür
ölə bilməyən ölü qadından
qaçmağa çalışırdı. Lakin
onda heç nə alınmırdı, o bir
qarış olsun geri çəkilə
bilmirdi, bütün bədəni
sanki əridilmiş qurğuşunla
doldurulmuşdu. Bu
qarabasmaya dözməyən
aktyor gözlərini açdı və -
xoşbəxtdir - özünü soyuq
və rütubətli dəhlizdə
gördü. Artıq işıqları
yandırmışdılar, dəhlizin o
biri başındakı əməliyyat
otağının qapıları isə
taybatay açılmışdı.
Yuxudan hələ tam
ayılmamış Nuvariş
Qarabağlı həkim Fərzaninin
kabinetinə daxil oldu və
dərhal anladı ki, hətta
danışacaq vəziyyətdə belə
deyil.