Ardarazli [Off] (05.08.2013 / 11:44)
Ayrılıq oğraş şeydir. Heç
vaxt birlikdə ola
bilmədiyin, olmadığın
birindən ayrılmaq
bilmirəm nə dərəcədə
məntiqə uyğundur, amma
onu bilirəm ki, aramızdakı
məsafə gündən-günə,
saatdan-saata genişlənir;
belə hiss edirəm.
Alışqanlıq halına gəlib
deyəmmirəm, çünki onsuz
da heç vaxt istədiyim kimi
olmadı. Amma
ümidləndiyim, coşduğum
vaxtlar da təsadüfi
hallarda olmuşdu. İndi isə
heç nə, vso.
Bilmirəm nə işlə
məşqulsan, nə edirsən, nə
düşünürsən. Bilmirəm,
görəsən heç yadına
düşürəmmi? Lap
düşürəmsə belə, hansı
formada, nə aqibətlə
düşürəm.. Əslində bu o
qədər də önəmli deyil –
belə düşündüm. Çünki
bununla heç nə olası deyil,
keçən illər ərzində yadına
düşdüyüm saniyələrin real
həyata, münasibətimizə
heç bir müsbət təsiri
olmadığı kimi.
Yaşım 23 olur bir azdan.
Uşaq ikən 23 yaşlı
insanların böyük(!)
olduğunu düşünürdüm.
Yəgin ki elədir. Lakin
özümə o nöqteyi-
nəzərdən baxanda,
“sikələr belə böyüklüyü”
deyirəm içimdə.
Dişlərim da ağrayır.
Siqareti də atıb
qurtarammıram. Saçım da
tez yağlanır – bezdirir.
Qəlbim bir ailənin bütün
əşyalarını götürüb evi tərk
etdikdən sonra evin içində
qalan qəribə boşluq
kimidir. Əslində bu
bənzətməm də düzgün
deyil. Çünki o evin içində
nə vaxtsa
coşğu,sevgi,mehribanlıq,
birlikdəlik,hormoniya olub
– yani nəsə olub.
Mənimkinin içində nə olub
ki?.. Mənəvi köməyə, isti
əllərə, həyəcanlandırıcı
gözlərə ehtiyacım var,
bəlkə.. Gəncliyim poxa
döndü, kaş səni
tanımazdım.