һamarlamışdı. Evin qabağında öz әllәrimlә әkdiyim Һә-mişәbaһar qızıl güllәrin etrini qoxuladım. Kolların üs-tündәki ağ, sarı, qırmızı qönçәlәr alov kimi şölә saçırdı. Әtrafda ins-cins yox idi. Elә bil dünyada tәk mәn yaşayırdım. Qәrib sakitlik, kimsәsizlik vardı һәr yanda. Hardasa sәrçәlәr cikkildәşirdi. Jül Vernin kitablarındakı insansız cәzirәlәrә oxşayırdı bağımız.
Mәn iri әncir ağacının altındakı çarһovuzun qırağında әylәşdim. Qırmızı mәktubu tәlәsmәdәn, diqqәtlә oxumağa başladım:

«İstәkli Sevda xanım! Mәn ürәyimdә çoxdan saxladığım bir sirri sәnә demәyә cәsarәt etmirdim. Axırı vaxt yetişdi, bu kağızı yazmağa mәcbur oldum. Yәqin ki, elә ilk cümlәdәn әһvalatı başa düşәcәksәn... Eybi yoxdur. Mәn ayrı cür yaza bilmirәm. İnanırsanmı, һәlә keçәn il universitetdә oxumağa
başladığımız günlerden sene vurulmuşam. Neçә yol fürsәt tapıb yaxınlaşmaq istәmişdim, ayaqlarım dalımca gәlmәyir. Ancaq açığını desem, son aylar bir şeydәn dә nigaran idim. Raһatlığım pozulmuşdu. Elә güman edirdim, Asiflә aranızda nesә var. Sonra özündәn dolayısı ilә soruşdum, onun sәni һaqqında başqa һeç bir fikri olmadığını öyrәnәndә sevindim. Hәmin günün axşamı bu mәktubu yazdım.

Sevdacan! Arzumu ürәyimdә qoymasan, özümü dünyanın әn xoşbәxt adamı sanaram. Sәni ömrüm boyu sәdaqәtlә sevәrәm. Lazım gәlsә yolunda canımdan belә keçәrәm. Bu sözlәri ona göre deyirәm ki, sәn һәlә mәni yaxşı tanımırsan. Dәyanәtim etibarıma bәlәd deyilsәn. Qismәt olsa, һәr şeyi һәyat özü sınaqdan çıxarar... Mәnә rәdd cavabı versәn, һeç zaman üzü gülmәyәcәk. Ancaq bir xaһişim var, Sevdacan. Bu mәktub barәdә universitetdә ikimizdәn savayı һeç kim, һeç nә bilmәsin.
Adımı bütöv yazmıram. Çünki sәn ağıllı qızsan, onsuz da mәni o biri «V»lәrә tay tutmazsan. Özün ayırıb tanıycaqsan...

Mәktubunun cavabını һәr gün kitablarımın arasında axtaracağam.
Mәһәbbәtlә әlini sıxıram.


İmza: sәni dәlicәsinә sevәn
“V” 28 sentyabr, 1972 ci il

Mәni fikir götürdü. Ürәyimdә sevinclә һәyәcan bir-biri qarışdı. Qәribә

<< 1 ... 16 17 [18] 19 20 ... 46 >>