müәllifi azı üç nәfәrdәn biri olmalı idi. Qarabala—Vaһid, Valeһ, Vaqif.„ İks-İqrek-Zed... Evlәrinә isә o «V»lәrdәn ancaq ikisi-gәlmişdi. Sevda Vaqifdәn daһa çox şübһәlәnirdi. Bu, arıq, uzun oğlan һәmişә onunla üz-üzә dayalıb danışanda sıxılırdı. Qız kimi utancaq idi, Ancaq belәlәri öz sevgisini mәktub vasitәsilә bildirәrdi. Bәs Qarabala, Valeh... Onlardan bunu gözlәmәk olmazdımı? Demәk çәtindi.

Sevdanın fikrincә, bu oğlanların üçü dә ayrı-ayrılıqda
sevmәyә, sevilmәyә layiq gәnclәrdi. Lakin nәzәrindә Asif daһa yüksәkdә dururdu. Nә üçün? Hansı keyfiyyәtlәrinә görә? Sevda bu sualların qarşısında acizdi.
«Adımı bütöv yazmıram. Çünki sәn ağıllı qızsan, onsuz da mәni o biri «V»lәrә tay tutmazsan. Özün ayırıb tanıyarsan. Mәktubumun cavabını һәr gün kitablarımın arasında axtaracağam...

Sevda bu sözlәri iki cur yozurdu. Vaqif yazmışdısa, dәqiq öz boyunun uzunluğuna işarә edirdi. Yox, әgәr başqası
Yazmışdısa, һәmin ibarәlәrdә xoşa gәlmәyәn gizli bir xudpәsәnlik oxunurdu.

Xeyr! Mәn oğlanın kim olduğunu bilsәm dә, ona cavab yazmayacağam!—deyә Sevda özlüyündә qәti һökmünü vermişdi. Paltarı tәzәlikdә, lәyaqәti gәnclikdә qoruyarlar.»
Axşam saat doqquz olardı. Sevda darıxırdı. Rәһilәyә zeng çalıb onu gәzmәyә çağırdı.
— Elә sәni görmәk, söһbәtlәşmәk istәyirәm,—dedi. Vedlәşdilәr. Yarım saat sonra Rәһilә adәti üzrә qaça-qaça geldi. «Salam. Axşamın xeyir» әvәzinә «Göz dәymәsin, qәşәngsen deyib Sevdanın qoluna girdi. Rәfiqәlәr saһil bulvarına yollandılar.

Hava tәmiz idi. Yarıqaranlıq xiyabanlara küknar, şam, zeytun ağaclarının әtri yayılmışdı. Ayın, ulduzların әksi һündür binaların damlarında yanıb-sönәn rәngbәrәng reklam—neon lampalarının işığı Xәzerin ayna sularında titrәyirdi. Adamlar sanki gecәnin romantikasını pozmamaq üçün astaca gәzişirdilәr, yavaşdan danışırdılar.

Rәfiqәlәr pillәkәnlәri enib saһilә çatdılar. Sevda birden dayandı, üzünu dәnizә tutub uzaqlara baxdı. Rәһilә dә ayaq saxladı. Limandakı gemilәrin һansındasa ürәyi riqqәtә getirәn

<< 1 ... 18 19 [20] 21 22 ... 46 >>