tәlәsik oxuyurdu:
«...Zәlzeleler tәbiәtin әn dağıdıcı vә dәһşәtli һadisәlәrindәndir. Bәzәn böyük saһәlәri tutaraq, nәticә etibarı ilә vulkanik püskürmәlәrin törәtdiyi fәlakәtlәrdәn dәfәlәrlә tәһlükәli olur. Dәqiq ciһazlarla aparılan sistematik müşaһidәlәr göstәrir ki, Yer һeç vaxt seysmik sakitlik şәraitindә qalmır. Hәr il sәkkiz, on min һiss edilәcәk dәrәcәdә vәlzәlә baş verir...»
Yazmağı çatdıra bilmirdim. Tәrslikdәn bu vaxt qәlәmimin mürәkkәbi dә qurtardı. Karıxıb qaldım. Asif bunu görüncә:
— Al, Titi,—dedi vә әlindәki qәlәmi mәnә uzatdı.
— Bәs sәn?..
— Mәn... Eybi yoxdur, sonra sәndәn köçürәrәm.
— Olmaz ki, özün yazasan, sonra mәn sәndәn köçürüm?..
— Xәttimi oxuya bilmәzsәn. İlan-qurbağadır.
Qәlәmi alıb yazmağa başladım... Fikrim professorda, gözüm kağızda olsa da, sezirdim ki, Asif oğrun-oğrun mәnә baxır. Hәrdәn dili dә dinc durmurdu:
—Titi, saçını bir az sifәtindәn yığsana.
— Niyә? Sәnә maneçiliyi var?
— Әlbәttә. Üzunü örtür, görә bilmirәm.
Cavab vermәyә imkanım yox idi. Dilimi çıxarıb ona göstәrdim. Ancaq yenә susmadı.
— Çox sağ ol, Titi,-dedi.—Dilini һeç görmemişdim. Lap badam içinә oxşayır...

İstәdim qışqıram: «Asif, mane olma!». Professordan һәya elәdim. Dinmәdim. Hәm dә Asif qәlәmini geri ala bilәrdi.
Sabaһdan menim yanımda otrma!—dedim.
—Niye?
— Sabaһ onsuz da istiraһet günüdür... Bu atmacanı arxadan Qarabala atdı. Mәni gülmek tutdu.
...Zәng çalınanda Asifin qәlәmini özünә qaytarıb «tәşekkür» elәdim:
— Öküz!
— Xoşdur. Ancaq soruşmaq olarmı, niyә?
— Ona görә ki, bayaq kürәyini yumruqladım, indi dә әlim ağrıyır... Müһazirәni yaza bilmirdim.
— Demek yanan da mәn, yaman da mәn?
— Bәli!
Telefonun zәnginә fikirdәn ayrıldım...
MÜELLİF
Şәһerin yuxarı һissәsinde, böyük genişliyin ortasında da fasadı gündoğara dördmәrtәbeli әzәmәtli bir bina ucalır. Qenşeri pilleli әsas gövdeden yanlara açılmış nәһәng qartal qanadlarına oxşar korpuslarının memarlıq ansamblı sanki övladını qucaqlamağa һazırlaşan müqәddәs ana

<< 1 2 [3] 4 5 ... 46 >>