һovuzların arasında söyüdlәrin çәtiri altında qoyulmuş skamya boş idi. Keçib orada әylәşdilәr.
Sözә birinci Reһilә başladı:
— Ne yaxşı mәni evdәn çıxartdın, Sevda. Çoxdandır buralara ayağım deymirdi. Gözeldir!..
— Papam һәr dәfә eyvanımızdan saһile baxanda deyir: «Bulvarı abad elәyәnin dedesinә min rәһmәt! Zövqlü kişidir...»
Rәһilә tәsdiqlәdi:
— Hamı öz işindә onun kimi olsaydı, indi Bakı cennәtә dönmüşdü.

Hovuzun dibindәki әlvan lampaların işığı növbe ile deyişdikcә fәvvarәlәrin mirvari damcılarından һavada yaranan nәhәng büllur vazlar rәngdәn-rengә düşürdü: göy.. sarı... qırmızı... yaşıl... Qızların sifetinde sanki qövsi-qüzeһ gezirdi. Sakitcә oturmuşdular. Yağışı xatırladan aһәngdar su şırıltısına qulaq asırdılar.
Sükutu yenә Rәһilә pozdu:
— Sevda, һәrdәn öz-özümә fikirlәşirәm; görәsәn һәyatda gözәllik, mәһәbbet, musiqi olmasaydı, insanlar neylәrdiler?
— Neylәyәcәkdiler? Vәһşi kimi yaşayardılar.
— Doğru deyirsәn.
— Mәnce mehebbetsiz һeç gözәlliyi, musiqini dә duymazdılar.
— Göz dәymәsin, qәşәngsәn. Soruşmaq ayıb odmasın, buları sәn һardan bilirsәn?
Sevda gürşad bir qәһqәһә çәkdi.
— A... Mәn insan deyilәm, ürәyim yoxdur?„
— Ona şübһә elәmirәm,—deyә Rәһilә rәfiqәsini һәdәfe götürdü:—Bәs o ürәkdә sevgi necә, var?
— Hәlәlik yox.
— Mәһәbbәtsiz ürәk bir parça әtdir.
Sevda dinmәdi. Sonra mәnalı tәrzdә xәbәr aldı:
— Mәһәbbәt cürbәcür olur. Adam gülә, çiçәyә, torpağa quşlara—çox şeyә mәһәbbәt bәslәyir. Hәtta evdә saxladığı pişiyi dә sevir. Ancaq bir mәһәbbәt dә var ki, o bunlar heç birinә oxşamır. Hamısından üstündür. Özün yaxşı bilirem һansıdır... Bu һaqda doktorluq dissertasiyası yazmaq olar.
Sevda Rәһilәnin boynunu qucaqladı:
— Mәһәbbәtologiya elmlәri doktoru...
— O adamlar ki, sevmәyi baçarmırlar, onlar şikәstdirlәr. Bәli, һәqiqәtәn, belәdir,—deyә qız fikrini tamamladı. Sevmәyәn ürәk, sintetik ürәk kimi һissiyyatdan mәһrumdu.
Sevda ikilikdә elәdiklәri bu sәmimi, mәһrәmanә söһbedәn xoşlanırdı. Onun üçün dә marağını

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 46 >>