küdurәtim qurtardı. Yerinә sevgi, mәһәbbәt doldu.

Mәn zәrfi bәrk-berk sinәmә sıxıb gözlәrimi yumdum. Xeyalımda onu görürdüm, tәsevvürümdә onunla danışırdım.
...Mәktubu oxuyandan sonra qallarım sustalıb yanım düşdü. Yazmışdı:
«Sevda xanım!
Salam. Bayramını tәbrik etmәkdә gecikdiyime görә üzr isteyirem. Dünyanın әn bәxtevәr adamları yenicә sevilenledir. Onların һәr günü tәntәnәli bir bayramdır. Sen de belәlәrindәnsәn, Sevda. Qibtәyә layiq bu xoşbәxt gencliyinin bütün günlerini tebrik edirәm.
Hörmetle: Asif


Kövrәldim. Gözlerim doldu. Yalqız otaqda Asiflә danışırmış kimi ucadan dedim:
—İnsafın olsun! Axı, mәn yazıq, kimi sevirәm?!.


MÜӘLLİF

Axşamtәrәfi idi. Qaş qaralırdı. Sevda sabaһkı dәrslәrә һazırlaşırdı: «...Güclü sellәr yer sәtһi ilә axaraq onu yuyur vә müxtәlif ölçülü oyuqlar amәlә getirir. Sonralar hemin oyuqlar böyüyüb yarğanlara çevrilir...».
Telefon zәng çaldı. Qalxıb o biri otağa keçdi. Dәstәyi götürdü:
—Allo?!.—deyә һay verdi.
— Salam, Sevda.
—- Salam. Bağışlayın, kimdir?
— Mәnәm... Vaһiddir...
— Hә... Tanımadım sәsindәn.
—Çünki biz birinci dәfәdir telefonla danışırıq. Ondandır.
— Bilmirәm... necә deyim...
Sevda onun qısıldığını һiss edincә birdәn... qırmızı mәkubu xatırladı. «V» budurmu?!.
— İndi evdә neylәyirsәn, Sevda?—deyә Qarabala dili dolaşa-dolaşa maraqlandı.
Qız nә cavab verәcәyini bilmәdi.
— Başa düşmürәm. Bu nә sualdır.
— Sәninlә vacib işim vardı.
Sevda dinmәdi. Nә deyәydi. Sakitlik içәrisindә ürәyinin döyüntüsünü eşitdi. «Anladım! Mәnә mәktub yazan bu imiş! Vaһid!». Çoxdan bәri beynini gәmirәn şübһәlәr sanki dağılmağa, seyrәlmәyә başladı. Sevda fövrәn ciddileşdi. Sesinin aһәngini dәyişerәk dillәndi:
—Axı, nә işdir? Telefonda deyә bilmәzsәn!
—Xeyr. Mütleq özünle görüşmәliyәm.—Qarabala azacıq nәfәsini dәrib, әlavә etdi:—İkilikdә danışmalıyıq. Әgәr bu gün vaxtın yoxdursa, sabaһa qalsın.
Sevda sözlәrinә acılıq qatdı:
— Xeyr! Heç sabaһ da vaxtım olmayacaq! Naһaq yerә aziyyet çәkib mәnә

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 46 >>