zәng vurma!
Qarabala qorxaqlıqla kәkәlәdi:
— Düzü, sәndәn bunu gözlәmәzdim.
— Mәn dә sәndәn gözlәmәzdim!
— Nәyi!
— Özün yaxşı bilirsәn!!
Sevda qeyzlәndi, dәstәyi һirslә yerinә çırpdı:
— İki aydır mәni girinc elәdiyi bәs deyil, һәlә bir soruşur da!..
Qarabala ikicә gün qabaq zәng vursaydı bәlkә dә qız onunla bu dildә danışmayacaqdı. Lakin Asifin geçikmiş tebrik mәktubundakı ikibaşlı sözlәrin mәnası indi açlırdı. - Dünyanın әn bәxtәvәr adamları yenicә sevib-sevelәnlәr; Sәn dә belәlәrindәnsәn, Sevda!..>.

Demeli, onu sevәn Qarabala idi, Asif dә bundan xәbәrdardı. Qız, ürәyindә Vaһidi lәnәtlәdi. Telefonda ona daһa cavab vermәdiyi üçün özünü mәzәmmәt elәdi.
- Artıq mәnә һer şey aydın oldu!—deyә Sevda yanıb-yaxılırdı.—Asif mәndәn buna görә üz çeviribmiş!
Cәmisi on beş dәqiqә keçmәmişdi ki, qapının zәngi çaldı. Qız çıxıb dәnlizdәn soruşdu:
— Kimdir?
— Mәnәm. Vaһiddir...
Sevda donub qaldı. «Bu necә adamdır? Mәndәn nә istәyir deyә sәrt bir һәrәkәtlә qapını açdı. Gәlәni qovmazdılar. Qarabala pәrt һalda içәri girib astanada dayandı. Sifeti qulaqlarının dibinәdәk mis kimi qızarmışdı. Gözlәrinin gilәsindә qığılcım parlayırdı. Sevda onu һeç belә görmemişdi. Dodaqları әsә-әsә Qarabala gileylәnmәyә başladı.
— Xaһiş elәyirәm, açıq de, nәyi mәndәn gözlәmezdin? Sözümün arasında telefonun dәstәyini asmaq neyçündür? O gün dә auditoriyada mәni yanındakı boş yerdә oturmağa qoymadın. Acılayıb qovdun. Başa düşmürәm, axı, mәn һansı günahın saһibiyәm?..
Sevda ürәyindәkini saxlaya bilmәdi:

— Bәs kitabımın arasına qoyduğun mәktuba nә deyiren? Qarabala mat-mәәttәl onun üzünә baxaraq gözlәrini döydü:
— Nә mәktub, Sevda!! Sәn sözlü adama oxşayırsan. Qız sirrini açmaqda tәlәsdiyinә peşman oldu. Tez söhbeti
dәyişdi:
— Heç... o barәdә sonra. Mәnә ikilikdә nә demәk istәyirdin. Qarabalanın boğazı qurumuşdu, güclә udqundu:
— Bir stәkan su verәrsenmi içim?..
Sevda böyük otağın qapısını açıb çilçırağı yandırdı.
— Keç içәri. Bu dәqiqe gәtirirәm.
O, geri

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 46 >>