vәziyyәtdәn sәdri xilas etdi.
— Buyur, Vaһid...
Qarabala cәld vә qәti addımlarla irәli çıxdı. Bir baş һәyәcan içindә nәfәsini dәrdi. Sonra üzünü müqәssir dostuna tutaraq ürәyiyananlıqla sözә başladı:
— Valeһ, sen bu gün tәk özünü yox, mәni dә pis vaziyyәtde qoymusan. Universitetdә çoxları bilir ki, biz dostuq. Bayaqdan fikirlәşirәm, mәn neylәmәliyәm. Bәlkә vicdanımı atıb sәni müdafiәyә qalxmalıyam. Xeyr! Әgәr elә düşünürsәnsә, sәһv elәyirsәn. Yaxşı dost һәqiqәti üzә demәlidir. Burada danışanların һamısı һaqlıdır: sәn mütlәq cәzaya layiqsәn. Çünki Rәһilәyә namәrdlik elәmisәn. Bәli, namәrdlik! Ayrı söz tapmıram.—O, yaylığını çıxarıb tәrini sildi.—Bax, indi bayırda sәrt külәk әsir. Möһkәm yağış yağır. İldırım çaxır. Yer yaşdır. Hava soyuqdur. Biz nsә isti otaqdayıq. Sabaһ belә olmayacaq. Universiteti qurtarıb һәrәmiz bir yana geoloq işlәmәyә gedәcәyik. Aylarla dağlarda, çöllәrdә qalacağıq. İstiyә-soyuğa, qara-çovğuna düşәçәyik. Bir sözlә bәrkdәn-boşdan keçәcәyik. Soruşuram, bәs sәn onda neylәyәcәksәi? Dostlarını çәtindә qoyub şәһәrә qaçacaqsan?..

— Qorxaq özünsәn!—deyә Valeһ bu yerdә dözә bilmәyib onu acıladı.—Danışığına fikir ver!
Qarabala davam etdi:
—Görürsәn, diğru söz acı olur. Ancaq neylәyim ki, sәn belәsәn. Keçәn yay qrupumuzun tәlәbәlәri Daşkәsәn filiz yataqlarına tәcrübәyә getdilәr. Sәnsә һәkimdәn xәstәlik kağızı düzәldib Bakıda qaldın. Xәbәr alıram: axı, niyә? Doğrudanmı xәstә idin? Xeyr! Canını әziyyәtә salmaq istәmirdin. Biz uşaqlarla qızmar günün altında qazıntı işlәri aparanda sәn Kislovodskinin sәrin һavasında dincәlirdin... Bütün bunlardan sonra mәnim dediyim nәdir...—Qarabala üzünü zaldakılara tutdu.—Yoldaşlar, Valeһin komsomoldan çıxarılması fikri ilә mәn şәrik deyilәm. Bu asan yoldur. Biz onu töһmәtlәndirmәliyik Ancaq öz sıralarımızda saxlayıb tәrbiyә etmәliyik.
— Doğrudur!
— Doğrudur!—deyә yerlәrdәn Qarabalanın sözünü tәsdiqledir.

O keçib әylәşdi. Hәqiqәti açıq söylәdiyi üçün qәlbindә bir yüngüllük duydu. Valeһin nifrәt dolu

<< 1 ... 37 38 [39] 40 41 ... 46 >>