Demәk, Valeh һamısını uydururmuş!..
— Bu gün onu tanımadın ki! Gördün ki, necә namәrdi. Asif daһa mani danışmağa qoymadı:
— Sakit ol, Sevda. Bu barәdә birdәfәlik qurtardıq. Sәnә inanıram...—O, әlini uzadıb saçlarımda gәzdirdi. Keçenә güzeşt deyәrlәr...

Men stolun üstündәki mektubu götürüb һirsimden iki parça elәdim; ovcumda ezәrәk külqabıya atdım. Bununla üreyim soyumadı. Kibrit çәkdim, kağızın parçalarına od vudum. Hamısı küle döndü...

Anam içeri girdi. Getirdiyi dolu padnosu bir kenara qoyub evvelcә çilçırağı yandırdı. Sonra da kotleti, çörәyi, göyәrtini sәliqә ilә yemәk stolunun üstünә düzdü:
— Durun, yaxın oturun, bala.

Mәn Asifin bilәyindәn yapışıb onu dartdım. Ancaq qaldırmağa gücüm çatmadı.
— Öküz, nә ağırsan!—dedim.

Anam һeyrәtle geri dönub gözlәrini ağartdı.
— O nә sözdür, Sevda?! Uşağın bәyәm adı yoxdur?_
— Uşağın adı elә öküzdürŞ, Mama.
Asiflә men güle-güle süfre qırağına gәldik.
Siz çöreyinizi yeyince paltarlarını da ütüleyib qurudaram, oğlum,—deyә anam çıxdı.

Heç ikicә deqiqә keçmәmiş arvad yenә qapıda göründü. Gözlәrini Asifә zillәyib çox diqqәtlә, xeyli baxdı. Sonra mәnalı-mәnalı başını tәrpәtdi:
—Mәn indi bildim, sәn kimsәn...—deli.
—Kimәm, anacan?
—Sәnin adın Asifdir, bala. Sәһv elәmirәm ki?.. —Yoox...
Anam getdi.
Mәn pәrt oldum. Asif dә bunu duydu.
— Nә var ki?—soruşdu.
— Heç.

Xestә yatdığım vaxtlar qızdırma içindә sayıqlamışdım. Anam Asifin adını dilimdәn onda eşitmişdi. Ancaq üzüme vurmamışdı. Sonra bir dәfә dә çaşıb qardaşım Malike «Asif» demişdim... Anamın yanında sirrin üstü açılmışdı.

Bayram günündәn vufetdә qalan yarımçıq konyakı gәtirib süfrәyә qoydum, Asifin bayaq çay içdiyi armudu stәkanı ağzınacan doldurdum.
— Sәn neyleyirsәn, Sevda! O mәnim üçun çox olar...—dedi. Qulaq asmadım.
— Çox olmaz. Mәnim dә evezime içeceksen.

Boşqabına yemek çekdim. Asif stәkanını qaldırdı. Anamın eşidәceyinden qorxurmuş kimi astadan, pıçıltıyla bela bir sağlıq dedi:

— Titi, bağışla mәni,

<< 1 ... 42 43 [44] 45 46 >>