Deyerler.org: Seyid ibni Tavus “Menhecul-devat” kitabında yazır: “Seyyidi-Şüheda (e) buyurub: “Men atamla birlikde gece qaranlığında Allah Evini tevaf etmekle meşğul idim. Bu zaman bir neferin yanıqlı nalesini eşitdim ki, ehtiyac elini Allaha teref uzatmışdır. Yangı ile nale ve ah çekirdi. Atam buyurdu: “Ya Hüseyn! Eşidirsenmi, günahkarın nalesini ki, Allaha penah aparır? Pak qelble peşmançılıq göz yaşı tökür. Onu tap ve menim yanıma getir”.

İmam Hüseyn (e) buyurur ki, hemin gece qaranlıqda Evin etrafını axtardım. Onu meqamın yanında tapdım. Atamın xidmetine getirdim. İmam Eli (e) görür ki, bu gözel qametli bir cavandır ki, eyninde bahalı paltarları vardır. Ondan soruşur: “Sen kimsen? Deyir ki, ereblerden bir kişiyem”. Soruşur: “Bu nalen ve yangın ne üçündür?” Deyir: “Bunu menden niye soruşursan, ya Eli! Günahın yükü belimi bükmüşdür, atamın nifrini gücümü almışdır”.

Buyurdu: “Ehvalatın necedir?” Dedi: “Qoca bir atam var idi ki, mene qarşı çox mehriban idi. Ancaq men gece ve gündüz yersiz işlerle meşğul olurdum. O, her ne qeder mene nesihet edirdise, qebul etmirdim. Bezen ona eziyyet verir ve tehqir edirdim. Bir gün pul axtarırdım ve gizli olan sandığı açmağa çalışdım ki, pulu götürüm. Atam mene mane oldu. Men onun elini sıxdım ve yere yıxdım. Yerinden qalxmaq istedi, ancaq ağrının şiddetinden qalxa bilmedi. Pulu götürüb işimin ardınca getdim. Arxamca dedi: “Allahın Evine gedirem ve sene nifrin edeceyem”.

Bir neçe gün oruc tutdu. Sonra sefer eşyalarını topladı. Devesine minib, Mekkeye teref yollandı. Men onun bu işlerinin şahidi oldum. Kebenin perdesinden yapışdı, yanıqlı sesle meni nifrin etdi. Allaha and olsun ki, hele nifrini sona çatmamışdı ki, bu çaresizlik meni bürüdü. Sağlamlığımı menden aldı. Köyneyimi qadırıb gördüm ki, bedenimin bir terefi quruyubdur ve heç bir hissi yoxdur”. Cavan deyir: “Bundan sonra çox peşman oldum ve onun yanına gedib, üzr istedim. Ancaq o, qebul etmedi ve evine teref yollandı. Üç il hemin veziyyetde qaldım. Daima ondan üzr

[1] 2 >>