Bezen heyata geldiyime, yaşadığıma, bu cemiyyetin bir üzvü olduğuma göre çox peşmançılıq çekirem. Kaş ki, doğulmayaydım.
Dünyaya geldim, bes sonra ne oldu? Ailemizde her gün dava-dalaş, söz-söhbet, mübahise... Gördüyüm ancaq bunlar oldu. Bezi uşaqlar kimi yaşamadım men uşaqlığımı. Tek derdim vardı - sakit bir ailenin, xoşbext ve qayğısız bir ailenin üzvü olmaq... Sonra kasıb ve ehtiyac dolu heyat başladı. Mekteb yoldaşlarım her defe teze ne ise geyinende men onların yerine sevinirdim. Sevinirdim, çünki, en azından onlar geyine bilirdiler. O geyimlerden heç vaxt menim olmayacaqdı.
Ele günler olurdu ki, bir şam işığında oturub yavan çörek yeyirdim. Amma üreyimde hemişe bir ümid vardı ki, ne vaxtsa her şey düzelecek. Düzeldi elbette ki, ancaq yene bitmedi menim daxilen çekdiyim iztirablar, acılar. Bitmedi üreyimi sızladan söz-söhbetler, münaqişeler. "İnsan böyüklerine baxar, öyrener" deyirler. Men de çox baxdım, ancaq öyrenmeye bir şey tapmadım, tapa bilmedim. Atamın xeyanetinden, anamın göz yaşlarından, tepiklerden, yumruqlardan qorxub qışqırışan uşaq seslerinden başqa heç ne görmedim, eşitmedim.
Yedirirdiler, içirirdiler, geyindirirdiler. Ancaq bir şeyi unudurdular. Men yemeyin eskikliyine, içmeyin eskikliyine ve bu eskikliklerin acısına yanmırdım. Men "ac" böyümürdüm. Men heç vaxt sahib olmadığım qayğısız uşaqlığımın, sakit ve xoşbext uşaq gülüşünün acı idim. Menevi aclıq idi menimki. Fiziki aclığı ne yesen ödemek olar. Ancaq menevi aclıq ödenmir, ödenilmir.