Sevgi deyilen hiss ne qeder qeribe, ülvi hissidir. Ele hissdir ki, insan özünden evvel sevdiyi insanı düşünür. Ürek bir insanı bu qedermi sever? Bir insan üçün özünden vacib, özünden deyerli heç kim yoxdu. Amma menim üçün özümden de, canımdan da deyerli bir varlıq var. Bir sevdiyim ve bir sevenim var. Ne olsun ki, sevdiyim çox uzaqlardadır? Ne olsun ki, ona elim çatmır, gözlerine baxaraq "Seni sevirem, senin üçün darıxmışam" deye bilmirem. Ne olsun ki, ağlayanda göz yaşımı sile bilmir?
Ne olsun ki, ehtiyacım olduğu vaxtda teselli vere bilmir? Amma, yene de onu çox sevirem. Bilirem, o da meni düşünür, o da hedsiz darıxır, birlikde keçirdiyimiz günler üçün. Uzaq da olsa menimledir. Fikiri de, üreyi de, ruhu da yanımdadır. Her zaman menimledir. Ona toxuna bilmesem de, xatirelerimize toxunuram. Dönüb keçmişe baxıram. Ordan sevgi dolu baxışlarla gülümseyen biri var. O da canımdan bir parça, hayatımın menasıdır. Yolda düşünceli-düşünceli gederken bele onu yanımda hiss edirem. Ele bil bir el uzanır mene teref: "Yanındayam, sevgilim. Qorxma, özünü yalnız hiss etme, üzülme" deyir. Bax, o an her şeyi unuduram. Yalnız onu hiss edirem. Gözlerimi yumuram bir anlıq. Tesevvür edirem ki, elin elimde, gözlerin gözlerimdedir ve en esası, sen yanımdasan. Seni nece sevmeyim? Uzaq da olsan çox deyerlisen. Uzaq da olsan her şey edirsen menim üçün. Özümü yalnız hiss etmeyim deye elinden geleni edirsen. Bir söz var: "Heyata bir defe de gelsem yene seni sevirem". Heqiqeten, heyata bir defe de gelsem yene de seni severem. Çünki, men artıq sen olmuşam, sevgilim. Üreyimle, ruhumla tamamen sene aidem, yalnız seninem. Her addımda, yatanda, oyananda, yemek yeyende bele seni düşünürem. Yemek yedikde öz-özüme deyirem: "Göresen, o yemek yeyib?". Yaxud, yemek boğazımdan keçmedikde "Göresen, o acdır?" deyirem öz-özüme ve yemek yemirem. Sen yemek yemeyene qeder, sen yatmayana qeder men de yatmıram, sevgilim. Çünki, men sensiz bir heçem ve her anım seninle bağlıdır. Qısası, seninle yaşayıram ve

[1] 2 >>