İlin 4 fesli olur, her insanın hansısa xoşladığı bir fesil var. Kimisi soyuqlu, şaxtalı qışı sevir, qar denelerinin nece yere düşmesini izleyir.
Evde isti yerden oturub pencereden qarın yağmasını izleyir. Bir azdan evden seyr elemekden bezib, özünü çöle atır. Qarı eline alır, ora bura qaçır.
Kimisi de bütün planlarını, arzularını çox sevdiyi yaya saxlayır. Deniz, qum, açıq sema, çox isti olsa bele, heç ne onun ehvalına tesir etmir. Yay gelen kimi tetiller başlayır... Harasa heç olmadığımız yerlere gedib dincelmek isteyirik.
Kimisi payızı, yağan yağışın her damlasının üzüne düşende nece sevindiyini, yeniden güneşin çıxmasını, serin havanı, quşların başqa ölkelere köç etmeyini, saralmış yarpaqlarla oynamağı sevir.
Mense yazı sevirem, tebiet oyananda her il yeniden doğulan kimi oluram. Qışın soyuğundan çıxıb insanın bedeni güneşin ilıq toxunuşu ile isinende heyatın nece gözel olduğunu hiss edirem. Quşların sesi, serin meh, çiçekler her şey meni uşaq kimi sevindirir. Amma bu hissleri 365 günde cemi bir neçe saat duya bilirem. Yazı çox sevsem de ömrümün her anı yağışlı bir payızdı. Sanki ağacın bütün yarpaqları tökülüb, tek bir yarpaq qalıb. Hemin yarpaq rengini deyişib, solub, düşmeyi üçün son günlerini gözleyir. Belke bugün, belke sabah deyerken günler keçir, amma o hele de orda qalır. Belke de qışın gelmeyini de görecek. Amma ne bu heyatdan gede bilmir, ne de artıq onu bu dünyaya bağlayan kimse yoxdu. Ancaq ne qeder ki, yaşayıram, ümidim de var. Ümidsiz ne men, ne de heç kim yaşaya bilmez. Odur ki, gözleyirem.
Men payızı sevmemişem ki, yazı sevmişem. Ömrüme de yazın gelmeyini gözleyecem. Her kese sevdiyi fesli gözel menalı keçirmeyi arzulayıram.

Taleh Imranli